Όταν η «Άμεση Δράση» ξεκίνησε τη μαχόμενη δράση της, δεν είχαμε ψευδαισθήσεις ότι μόνοι μας θα αλλάζαμε την κοινωνία. Γνωρίζαμε ότι καμία βομβιστική επίθεση δε θα έφερνε μια ουσιαστική αλλαγή. Ελπίζαμε όμως να εμφυσήσουμε μια περισσότερο μαχόμενη πολιτική φιλοσοφία και δράση, στο κίνημα για την κοινωνική αλλαγή. Ελπίζαμε να δείξουμε στους ανθρώπους, ότι δεν πρέπει να επιτρέπουν στα όρια της νομιμότητας που ορίζονται από τους εξουσιαστές, να καθορίζουν το πώς και πότε θα διαμαρτυρόμαστε.
Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές άμεσης δράσης, κάποιες περισσότερο αποτελεσματικές από κάποιες άλλες σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές. Σε διαλεκτική σχέση με άλλες μορφές διαμαρτυρίας, η άμεση δράση μπορεί να κάνει τα κινήματα για κοινωνική αλλαγή περισσότερο αποτελεσματικά, ανοίγοντας λεωφόρους αντίστασης που δε μαντρώνονται ούτε ελέγχονται εύκολα από το κράτος. Δυστυχώς, άνθρωποι μέσα στο κίνημα, μόνοι τους εξασθενούν τις ίδιες τους τις ενέργειες, αδυνατώντας να κατανοήσουν και να υποστηρίξουν την πολυμορφία των διαθέσιμων τακτικών. Αντί να σχηματίζεται ένα ενιαίο μέτωπο, κάποιοι αγωνιστές βλέπουν το σαμποτάζ κατά της καταστροφικής ιδιοκτησίας, σα να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τη βία του κράτους και των εταιριών. Αν αποδεχτούμε ότι όλες οι μορφές βίας είναι το ίδιο, τότε έχουμε συμφωνήσει στο να περιορίσουμε την αντίσταση μας στα αποδεκτά από το κράτος και τις εταιρίες. Παραμένοντας παθητικοί απέναντι στην σημερινή παγκόσμια, ανθρώπινη και περιβαλλοντική καταστροφή, δημιουργούμε ακόμα βαθύτερες πληγές από αυτές που προκαλούνται από τα λάθη που αναπόφευκτα θα κάνουμε, αναλαμβάνοντας δράση.

Ann Hansen – «Οπλισμένες επιθυμίες»