Προς Θεσσαλονικείς μγ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Αποστέλλω ημίν εγκάρδιους χαιρετισμούς, ομού μετά της αλληλεγγύης μου εις τον δοκιμαζόμενο λαό της συμβασιλεύουσας, δια πλείστους όσους λόγους. «Όλη η πόλη μια παρέα» έλεγε εκείνο το παλαιό, κεχαριτωμένο παιδικό σλόγκαν, που κυκλοφόρησε λίγο μετά το ανυπέρβλητο και επί μήνες νούμερο ένα στα charts «η Θεσσαλονίκη έχει τον δήμαρχο που της αξίζει»! Σας χαιρετώ αδελφοί, εν τω φθινοπώρω που διάγουμε (γενικώς) και απευθύνομαι εις υμάς. Εις μίαν παρέα πανταχόθεν στριμωγμένη, ήτις σαν βγει εκτός της ασφαλούς κατοικίας της με τον ανησυχαστικό βωμό έναντι του καναπέ, της κλίνης, της τράπεζας ή του μπιντέ, δεν ξέρει κατά πού να τραβήξει. Και μόλις βρει κάτι, υπάγει και πίπτει εντός των αμέτρητων οπών που έχουν κάνει το… δέρμα της ως ελβετικόν τυρόν.
Κατά τα λοιπά, ολοκληρώθηκαν αι εμφανίσεις και αντιπαραθέσεις δια τη διαχείριση ή –κατά το λαϊκότερον και σοφότερον- δια την κουτάλαν. Οι πολιτικοί ταγοί αλάλαζαν αλλάζοντας θέσεις κι ανταλλάσσοντας γόνιμες κατηγορίες κι άγονες εξαγγελίες. Πότε ο εις παρά τω Αλεξανδρουπόλει κι ο έτερος παρά τη Ρόδω, πότε ο τρίτος –και μακρύτερος- παρά τη Κρήτη κι ο παράλλος παρά τω Αγρινίω, εξαπέλυαν κριτικές, φληναφήματα, πυροτεχνήματα και πομφόλυγες, ως τοιαύτα τα νέα πιστόλια σαπωνόφουσκας που ενεφανίσθησαν εσχάτως εις τα πανηγύρεις. Ούτως ή άλλως δια τα πανηγύρεις είμεθα, όμως αυτό που δεν αντελήφθημεν είναι προς τι οι μετακινήσεις; Τρομάζουν και κόσμο που βλέπει βουλευτάδες και παρατρεχάμενους να εμφανίζονται εις χωριά, λόγγους και χειμαδιά κάθε τέσσερα χρόνια, σαν την ολυμπιάδα, σαν επιδημία…
Πριν από 39 χρόνια, 70.000.000 αμερικανοί έκαναν την πρωτοφανώς ατυχή επιλογή να παρακολουθήσουν το πρώτο debate στην Ιστορία, ανάμεσα στον John Kennedy και τον Richard Nixon. Κάτι αντίστοιχο έπραξαν προ της τραγικής 4ης Οκτωβρίου και μερικά εκατομμύρια ιθαγενείς. Ο Ιωάννης και ο Ριχάρδος των ΗΠΑ δεν υπάρχουν πια, υπάρχουν ωστόσο ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος της Ψωροκώσταινας, ο Κωστίκας κι ο Γιωρίκας αν προτιμάτε. Που μονομάχησαν στα μαρμαρένια σαλόνια για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη, αφού πρώτα πέρασαν για ζέσταμα από την τηλεοπτική «δίκη των έξι». Χωρίς ωστόσο να έχουμε εκτελέσεις, όπως σε προ 80ετίας δίκη άλλων έξι, ξαναγυρνώντας στο μηδέν (έξι μείον έξι, πάτσι)…
Εκλοyes τέλος. Άλλαξε κάτι;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)