Προς Θεσσαλονικείς μζ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Γεώργιο Σουρή και μνημονεύετε Νίκο Τσιφόρο», λέγω παραφράζοντας Ελύτη. Τσιφόρος ανθ’ ημών σήμερα:

«Δεν υπάρχει ρομαντισμός στο ουράνιο τόξο... Πουθενά δεν υπάρχει. Όλα είναι μια απάτη της αιωνιότητας... Στη γη το χειμώνα αντικρίζεις ξερά κλαδιά... Ξαφνικά ξεπετιούνται μαβιά λουλουδάκια. Τότε όλοι φωνάζουνε: -Έρχεται η άνοιξη. Κοκκινίζουνε τον κάμπο οι παπαρούνες, μυρίζει σπέρμα η γη. Ξαφνικά όλα χρυσίζουνε, μια πύρα αλλιώτικη απλώνεται και λένε μαζικά οι άνθρωποι: -Να το καλοκαίρι. Αμέσως γίνονται καφετιά και κίτρινα τα φύλλα κι οι άνθρωποι στενάζουνε: -Έφτασε το φθινόπωρο. Κι αυτό γίνεται πάντα, με μαθηματική επανάληψη, εκατομμύρια χρόνια, σε μια μονοτονία που τη λέμε «διάσταση χρόνου», αλλά που δεν είναι διάσταση και δεν είναι και τίποτα... Ο ήλιος βγαίνει μαθηματικά, ανατολή ώρα τόση, δύση το ίδιο, σαν ωτομοτρίς με δρομολόγιο καθορισμένο και το φεγγάρι γεμίζει σαν τα μάγουλα της κυρα-Αργυρούλας, ξαναδειάζει κι όλα γίνονται μ’ ένα σκοπό που είναι κρυμμένος στ’ αστρικά μυστήρια. Κι εμείς ερχόμαστε στον κόσμο ξεδοντιάρικα και ζαρωμένα μωρά και φεύγουμε ξεδοντιάρικα και ζαρωμένα γεροντάκια, στα εβδομήντα-ογδόντα χρόνια της κουράδικιας ύπαρξής μας, θαρρούμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, κουβεντιάζουμε γι’ ανωτερότητες κι ιδανικά, κάνουμε βρομιές, καμπόσοι αφήνουνε μια τσιρλιά πάνω στην Ιστορία, οι περισσότεροι περνάνε ασήμαντοι και χαντακωμένοι κι από δίπλα παπάδες μάς σκυλοφοβερίζουνε με καζάνια γιομάτα καυτή πίσσα και μαρτύρια στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί ρε; Επειδή κάναμε το έγκλημα να ‘ρθουμε να ζήσουμε εφτά-οχτώ δεκαετίες, να φάμε το ψωμί με ιδρώτα και την πίκρα με τον κάδο... Ε, άι σιχτίρ, λοιπόν!... Σκατά μωρέ σας λέω, άμα δεν τα βλέπεις με μικροαστικό μάτι θαυμασμού, σκατά κι απόσκατα. Κι άσε τα περί ανθρωπίνου πνεύματος και ανωτερότητας, γιατί θα πω κάνα χοντρό και θα αγανακτήσουνε πάλι τα λαμπρά πρόσωπα -εδώ παρακαλώ, να μας φέρετε τα καθίκια να τα γεμίσουμε...

Ζητώ συγγνώμην διά την Αριστοφάνειον αναισχυντίαν μου, αλλά άμα δεν τα γράψω να ξεθυμάνω θα σκάσω κι όποιος θέλει να τα παρεξηγήσει δικαίωμα του, ας τα διαβάσει όμως, μπορεί να βρει και λίγην αλήθεια μέσα στην τόση την κοπριά. Δύσκολο δεν είναι. Δύσκολο είναι να "βρεις κοπριά στην αλήθεια"»...