Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Ζούμε σε μια εποχή την οποία ο Heidegger χαρακτήρισε ως εποχή του «διπλού κόμπου». Οι παλιοί θεοί έχουν πεθάνει, δεν τους έχουν όμως ακόμη απομακρύνει από την σκηνή –οι νέοι δεν έχουν ακόμη φανεί. Αν υπάρχει μια κοινότητα πιστών έτοιμων να ανταποκριθούν με πίστη, η προθυμία τους δεν οφείλεται στην λαχτάρα τους για περισσότερους θεούς, για θεούς διαφορετικού χρώματος. Η παρούσα προσπάθειά μας αποσκοπεί στο να αφαιρέσουμε τις μάσκες των θεσμικών θεών του καπιταλισμού, του νόμου και του κράτους, και να προειδοποιήσουμε ότι, χωρίς συλλογική συνείδηση, σίγουρος αφανισμός περιμένει αυτούς που αγωνίζονται να είναι άνθρωποι, δηλαδή όλους μας.

L. Tift – D. Sullivan – «Ο αγώνας για να είναι κανείς άνθρωπος»

3 σχόλια:

Penny είπε...

Στου κουφού την πόρτα..
Ας είναι καλά οι άνθρωποι που προσπαθούν και οι στιγμές αυτές που αναλογούν στον καθενα και σε όλους μας συγχρόνως..
σα γιαγιά ακούγομαι, δεν πειράζει.

theogrocer είπε...

Και ποιος είπε ότι οι γιαγιάδες δεν ακούγονται καλά;
Όπως τα λέτε κι όπως θα τα έλεγαν είναι τα πράγματα.
Και πάλη όροις τε...

boula είπε...

Penny
τουλάχιστον ακούγεσαι
Για την αυριανή μέρα
Μα αυτήν εδώ την άνοιξη
που σήμερα αγαπώ
μεγάλην επανάσταση
την ονομάζω εγώ.

Μόνο για το χατήρι της
πονάει μου η ψυχή,
αυτήν προσμένω ατέλειωτα,
καλώ μονάχα αυτή.

από συζήτηση του Γεσένιν με τη μητέρα του, Σεργκέη Γεσένιν, Απόδοση Γιάννη Ρίτσου