Γιατί τάχα –και με ποιο ηθικό δικαίωμα– πρέπει να μιλήσω για το Επταπύργιο, όταν δεν υπήρξα παρά μόνο ένας από τους χιλιάδες ανώνυμους που πέρασαν από εκεί –και πώς να λησμονήσουμε εκείνους που για πάντα έμειναν εκεί. Ναι, κράτησα κι εγώ μερικά χαρτιά ημερολογίου. Όσα δεν χάθηκαν τα έσκισα μετά από χρόνια, όταν οριστικά πια κατάλαβα πόσο ισχνές είναι κάποιες “γραπτές μαρτυρίες”, πόσο τελικά οι “αναμνήσεις”, τα προσωπικά βιώματα, οι απόπειρες μυθοποίησης κινδυνεύουν να γίνουν εύκολα γλυκερό φολκλόρ και να γλιστρήσουν στη συνθηματολογία και στο “αχ, εμείς οι καημένοι”...

Μανόλης Αναγνωστάκης