Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς νθ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Αποστέλλω υμίν χαιρετισμούς, μιας και μόλις απ’ αυτή ταύτη την Παρασκευή (ενωρίς φέτος) άρχονται οι χαιρετισμοί.
Είπα «άρχονται» και θυμήθηκα τους άρχοντες της καθυστέρησης και πρωθιερείς της παραδοσιακής ελληνικής αναβλητικότητας. Μπορεί οι αγγλοσάξονες να έχουν το όνομα, αλλά ημείς έχουμε τη χάρη, το υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον Χάρη, οι Αμερικανοί τον Dirty Harry, η ανθρωπότης τον Harry Potter (ως πότε-ρ;), οι δε Ολλανδοί είχον τη Μάτα Χάρι πριν την προσεταιριστούν οι Γάλλοι, οι ρατσιστικώς επιλεγόμενοι και κουτόφραγκοι από τους Έλληνες, οι οποίοι ωστόσο δεν είναι ρατσιστές. Πάντως οι Γάλλοι είναι σωβινιστές, Κατίνα μου. Ομιλώ πλαγίως δια το μετρό της συμβασιλεύουσας, το οποίο όλο και ξεμακραίνει, εκτροχιάζεται από τις συντεταγμένες του χρόνου και χάνεται στο διηνεκές. Σαν λουκάνικα εις ουρά σκύλου ένα πράμα, μόλις το πλησιάζεις απομακρύνεται! Κι αν είχαμε μια ελπίδα να ολοκληρωθεί το 2012, πριν το τέλος του κόσμου όπως λέγει ο κόσμος του τέλους και οι προφυτείες (εκ των «προ» και «φυτεία», τι καπνίζουν ρε οι ΑΤΜ;), τώρα βαίνομε αισίως δια το 2014 και βλέπουμε! Τουτέστιν, Herman Hesse ψηλά κι αγνάντευε…
Οφείλω να ενημερώσω φιλέορτους τινές που ίσως ενθυμηθούν ότι το Σάββατο εορτάζουν Θεόδωροι, Θεοδώρες και η Ντόρα (ναι, η γνωστή, που δημοσιεύματα φέρουν περιπεσούσα εις μαρασμό), ότι ο γράφων δεν εορτάζει καίτοι δέχεται επισκέψεις… Καλύτερον σπεύσατε να ευχηθείτε στον συμπατριώτη μας Κωνσταντίνο Μπάκα (γνωστότερον ως Κώστα Μακεδόνα) που έχει γενέθλια.
«Να μιλήσω για την ομίχλη, να πω για τον λασπωμένο καρόδρομο μέσα στην καταχνιά καθώς κολλούνε τα βήματά μας και δε βλέπεις παρά μόνον ακούς των άλλων τις φωνές, των πορευομένων. Δεν είναι ένα σχήμα λόγου ούτε πια υπάρχει διάθεση για παραδοξολογίες. Μιλώντας ακόμα για την ομίχλη, καταλαβαίνετε, δεν κάνω λόγο για τις καιρικές συνθήκες. Ολοι έχουνε δει κάποτε ομίχλη, η ομίχλη είναι παλιά όσο και ο κόσμος. Εκείνο που θέλω να πω είναι άλλο κι ίσως μόνο όσοι πλάι μου βαδίζουνε και δεν τους βλέπω, καταλαβαίνουνε καλά ομίχλη τι σημαίνει: αφανιζόμαστε αδέρφια, αφανιζόμαστε, βαθμηδόν βουλιάζουμε μες στην ομίχλη, μάς αφομοιώνει η καταχνιά έναν-έναν. Παράξενα αντηχούν οι φωνές μέσα στη σιωπή κι ακόμα πιο παράξενοι οι σύντροφοι που βαδίζουν με τυφλά χέρια» (Ανέστης Ευαγγέλου – «Η ομίχλη»).
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

1 σχόλιο:

chrismos είπε...

Την ευχή μονάχης, Τech νομου.
Κάθε πιστολι με περιεχόμενο επί των παθών ίναι επι κερι!