Επιστολή κατοίκου χωριού της Ξάνθης

Ζώντας τα τελευταία χρόνια σε ένα από τα χωριά της κοιλάδας προ των Τεμπών του Νέστου, δεν φανταζόμουν ποτέ την αντίθεση και την τεράστια διαφορά που θα ανακάλυπτα ανάμεσα στους χαρακτήρες των ανθρώπων και του φυσικού κάλλους της περιοχής. Ενθουσιασμένη από την φυγή της πόλης και εκστασιασμένη από το μεγαλείο της Ροδόπης, είχα παραιτηθεί από την αντικειμενική κρίση και ωραιοποιούσα το καθετί σαν παιδί που ανακάλυπτε τον κόσμο από την αρχή. Το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτούσα έμοιαζε με την τυπική παιδική αφέλεια, την αθώα αγάπη προς τα πάντα από το μυρμηγκάκι μέχρι τον συνάνθρωπο. Η επαφή με την φύση και η απλοποίηση της καθημερινότητας, είχαν διαλύσει κάθε ίχνος επιφυλακτικότητας και καχυποψίας που συναντά κανείς συνήθως στους κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Πίστευα ότι μεγαλώνοντας κάποιος σε ένα τόσο μαγευτικό οικοσύστημα, θα είχε ακονίσει την ευαισθησία του σε υψηλό βαθμό. Πίστευα σε έννοιες όπως η αγάπη προς το περιβάλλον, η φιλία, η αλληλεγγύη, η εχεμύθεια, η καλοσύνη, η συμπόνια, η φιλοζωία και άλλες πολλές.
Έξι χρόνια μετά, είμαι δυστυχώς στα πρόθυρα του μισάνθρωπου! Ότι καλό και όμορφο ξεκίνησε να γεννιέται με την μετοίκηση μου σε αυτήν την περιοχή, πέθανε πριν καλά-καλά αναπτυχθεί. Άνθρωποι απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι στην μίζερη για αυτούς ζωή του χωριού που η μοναδική τους απόλαυση και χόμπι είναι η διαστρέβλωση και παραποίηση της αλήθειας και του ονόματος των συνανθρώπων τους. Βαμπίρ του κουτσομπολιού, ρουφούν και την τελευταία σταγόνα της ψυχής των άλλων προκειμένου να φανερωθούν ως οσιομάρτυρες έναντι των «αμαρτωλών». Καθώς πρέπει μεταμφιεσμένοι δαίμονες της κακίας και του φθόνου. Ένας ψίθυρος ολόκληρη η ζωή τους, χαλασμένο τηλέφωνο η ύπαρξη τους. Χείλη που αντί να γεύονται την ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, ξερνούν την διχαλωτή γλώσσα της διπροσωπίας και καταστρέφουν τις ζωές των συνανθρώπων τους με την ίδια ευκολία που πετούν τις φόλες στα πάρκα και στις πλατείες. Γείτονες τάχα δήθεν καλοσυνάτοι και γλυκομίλητοι, που όταν καταφέρουν και σε ξεγελάσουν με τους καλούς τους τρόπους και τρυπώσουν στο σπιτικό σου, μετατρέπονται σε πράκτορες ειδήσεων της προσωπικής σου ζωής. Ψεύτικα χαμόγελα για χάρη των πελατειακών σχέσεων. Όρνεα που καραδοκούν την αδύναμη στιγμή σου προκειμένου να σε κατασπαράξουν! Δικαστές ηθών και ηθικής, ένορκοι κρυμμένοι πίσω από το κουρτινάκι της κουζίνας, ντετέκτιβ της διαφθοράς και της μιζέριας, θεοσεβούμενες και θεοσεβούμενοι που μόνο αν τους προσέξεις καλά στα μάτια θα δεις πως σε κοιτάζουν σαν τον πιο αιμοδιψή δολοφόνο που παραμονεύει για το μοιραίο λάθος: τι φοράς, με ποιόν μιλάς, τι ώρα έρχεσαι, τι ώρα φεύγεις, ποιον βάζεις στο σπίτι σου, τι ψωνίζεις, πότε γέλασες, πότε έκλαψες…
Και ασφαλώς, αφού με τόση ελαφράδα συνείδησης καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές, πώς νομίζετε ότι φέρονται σε άλλα πλάσματα της φύσης όπως τα σκυλιά ,τις γάτες, τις αρκούδες κτλ; Άπειρα παραδείγματα απανθρωπιάς: φόλες για να ξεφορτωθούν τα αδέσποτα, τις αλεπούδες και τα κουνάβια. Επιχειρηματίες του τουρισμού που παραδέχονται δημοσίως ότι τα ξεφορτώνονται γιατί τους ενοχλούν. Κυνηγοί άνανδροι που αφού δολοφονούν αρκουδάκια δύο ετών, τα ακρωτηριάζουν για να πάρουν το τρόπαιο τους, να αποδείξουν με αυτόν τον τρόπο τον ανυπόστατο ανδρισμό τους. Σκυλιά κρεμασμένα σε δέντρα, λιωμένα κουτάβια στις ρόδες των αυτοκίνητων διάσπαρτα στις εθνικές οδούς, ψοφίμια παρατημένα στα σταυροδρόμια, ένα απέραντο νεκροταφείο άμοιρων πλασμάτων. Σε αυτό τον πλανήτη έχει τελικά χώρο μόνο για τα δίποδα Homo Sapiens. Όλες οι υπόλοιπες υπάρξεις καταζητούνται προς εξολόθρευση!
Ξεχειλίζει η οργή και ο θυμός μέσα μου! Ένα γατάκι μόλις λίγων εβδομάδων είχε εγκλωβιστεί σε ένα λούκι αποχέτευσης. Δύο μέρες νιαούριζε απελπισμένα. Προσπάθησα να το βγάλω. Μάταια. Έπρεπε να γκρεμιστεί ο τοίχος για να σωθεί. Απευθύνθηκα στους ιδιοκτήτες. Αδιαφορία. Τελικά όταν το γατάκι παρέδωσε το πνεύμα του και άρχισε να μυρίζει, τότε και μόνο τότε οι ιδιοκτήτες έσκαψαν τον τοίχο επειδή… τους ενοχλούσε η δυσοσμία! Αηδία και απέχθεια. Το σφίξιμο στο στομάχι μου ολοένα και δυναμώνει. Την προηγούμενη εβδομάδα ένα φορτηγό χτύπησε μπρος στα μάτια μου ένα σκύλο. Η αστυνομία αρκέστηκε σε μια τυπική σύσταση στον οδηγό… Πριν καιρό βρήκα ένα εξαμηνίτικο κούταβο δηλητηριασμένο στην αυλή. Οι γείτονές μου παραδίδουν μαθήματα στην τετράχρονη κόρη τους πως να βρίζει και να χτυπά τα αδέσποτα που συναντά!
Ας έρθει ο οποιοσδήποτε να μου εκφράσει τις απόψεις του περί πολιτισμού, εξέλιξης, ανάπτυξης, επιπέδου. Τον προκαλώ! Η ελληνική κοινωνία παραμένει στον μεσαίωνα. Και αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι άνθρωποι ανάμεσα τους με Α κεφαλαίο, κινδυνεύουν και αυτοί με εξαφάνιση και αλλοίωση.