Προς Θεσσαλονικείς ξστ΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί
Ας μιλήσει και κανένας άλλος!

Οι νόμοι είναι η μετεξέλιξη ενός καταλόγου με τις επιθυμίες των πλούσιων δουλοκτητών… Οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους, κανείς δεν φτιάχνει ένα νόμο που να στρέφεται εναντίον του. Αν κάποιος δεν είναι πλουσιότερος από τους άλλους, δεν του περνάει απ’ το μυαλό η σκέψη να πει «ου κλέψεις». Ο πλούσιος δημιουργεί πρώτα με την ιδιοκτησία του τον κλέφτη και μετά φτιάχνει ένα νόμο εναντίον των κλεφτών. Μόνο όποιος έχει κλέψει τους άλλους φοβάται την κλεψιά… Αν ο λαός είχε την εξουσία που σύμφωνα με το σύνταγμα απορρέει από αυτόν, δεν θα είχε φτιάξει νόμους που έχουν τις ίδιες επιπτώσεις με μια ληστρική επιδρομή. Δεν μπορεί να επαφίεται κανείς στα όσα λέει το σύνταγμα. Το σύνταγμα λέει ψέματα. (…) Οι Αθηναίοι δικαστές τηρούσαν αυστηρά τους νόμους. Αλλά οι νόμοι αυτοί είχαν επιβληθεί στους 365.000 εργαζόμενους από μια μειοψηφία 20.000 παρασίτων… Οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν ως αστυνομικούς μόνο δούλους. Όποιος ασκεί την καταπίεση ως επάγγελμα, δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος ένας υποδειγματικός καταπιεσμένος. Αυτή είναι η βαθύτερη αιτία που στο στρατό και στην αστυνομία η τυφλή υπακοή και η παράλογη εκπαίδευση παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο.

Ernst Alexander Rauter – «Η κατασκευή υπηκόων»

Η εξουσία παρέχει κάθε τι που θα μπορούσε να ζητήσει ένας ψυχοπαθής. Του παρέχει έναν ολόκληρο κόσμο για να μισεί, κατ’ επέκταση του αρχικού του μίσους για τον κόσμο. Η δουλική ταύτισή του με την εξουσία, τον καθιστά αυτομάτως διαχειριστή και ενίοτε ιδιοκτήτη ανθρώπινων υπάρξεων, που πάνω τους μπορεί να εκτονώνει την κτηνωδία που απορρέει από το μίσος της εικόνας του εαυτού του. Κι έτσι μπορεί να ανέχεται την απεχθέστατη και ανυπόφορη εικόνα του. (…) Το πώς νοιώθω καθορίζεται από την αυξανόμενη αηδία μου για τον κόσμο όπως είναι και την απόφασή μου να εναντιώνομαι σ’ αυτόν όσο το δυνατό αποτελεσματικότερα. Από τη θέλησή μου να αντιπαλεύω τις αφανιστικές επιλογές της εξουσίας. Και από τη μόνιμη αγωνία και τη σταθερή μου απόφαση να μη βρεθώ ποτέ συμπαραταγμένος με τον δήμιο. Που κατά περίπτωση μεταμφιέζεται σε «σωτήρα», ασφαλίτη, χωροφύλακα, στρατοδίκη, παρακρατικό, κομματικό καθοδηγητή, ψευτο-θεραπευτή ή δήθεν επιστήμονα.

Κλεάνθης Γρίβας – «Αντίσταση στην εποχή του τίποτα»

Μίλησαν δύο. Οι υπόλοιποι;

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)