Προς Θεσσαλονικείς οε΄ επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Με δάκρυα εις τους οφθαλμούς υπεδέχθημεν το νέο θείον σημείο επί του φεστιβάλ βιβλίου, του πλαισιωμένου παρά οπτού ή βεβρασμένου αραβοσίτου, πασατέμπο, σουλάτσου και της κινητής επετείου θανάτου του μεγάλου Αλεξάνδρου, ήτις πίπτει πάντοτε εντός των χρονικών ορίων του φεστιβάλ: Μάιο γινόταν αυτό, Μάιο και ο θάνατος μετά των σχετικών εκδηλώσεων. Ιούνιο τώρα το φεστιβάλ, Ιούνιο και οι κάτωθεν του Βουκεφάλα συνάξεις…

Αυτό που μας προκάλεσε τα δάκρυα και μας έριξε γονυπετείς, δεν ήτο ο φετινός μειωμένος αριθμός περιπτέρων. Αλλά το γεγονός ότι μετά τις βροχές και τις καταιγίδες, μετά τους ανέμους που έπαιρναν και σήκωναν το φεστιβάλ, μετά τη θάλασσα που έβγαινε στο πλακόστρωτο της παρά Βάσι-παπ αναμορφωθείσης νέας παραλίας, άρχισαν τώρα να συρρέουν δια θαλάσσης και ποντίκια! Και καθίσταται άξια συγχαρητηρίων αυτή η διαρκής αναβάθμισις του θεσμού δια φυσικών φαινομένων, που πλέον εξέρχονται της πεπατημένης. Τόσον, που μία βροχή βατράχων ή μία άνοδος της θαλασσίας στάθμης λόγω τήξεως των γηίνων πάγων τας ημέρας ακριβώς του φεστιβάλ, ουδεμία έκπληξη θα μας προξενούσε πλέον…

Ω Ζευ! Ωχριάς έναντι του φεστιβάλ βιβλίου! Καθίστασαι πλέον περιστασιακός νεφεληγερέτης, εις απλούς, ερασιτέχνης μάγος, μπακάλης ως ο γράφων! Η συμβασιλεύουσα πόλις απέδειξε δια πολλοστή φορά ότι αποτελεί σπάνια πρωτοπορία επί του παγκοσμίου αστικού στερεώματος. Άλλωστε, αφού κατάφερε από χωνευτήρι πολιτισμών να μετατραπεί εις κοιτίδα ξενοφόβων διπόδων ανθρωπιδών που ωρύονται, τίποτε πλέον δεν είναι ακατόρθωτο δια την του αγίου Δημητρίου πόλη (κι αυτός ξένος ήτο, αλλά επειδή μας συμφέρει, τον κρατούμε και δεν τον περιλαμβάνουμε στα του ρατσισμού μας. «Τα καλά και συμφέροντα των ψυχών ημών»… Αμ πώς;).

Θα πρέπει να ήτο δύσκολος ο καθαρισμός της παραλίας από τα τρωκτικά, ωστόσο εκεί στον δήμο συμβασιλεύουσας και τις περί αυτόν υπηρεσίες, μάλλον πρέπει να είναι σε μια διαρκή, εναγώνια προσπάθεια καθαρισμού γενικώς… Αποκτώντας τοιουτοτρόπως και μίαν σχετική τεχνογνωσία πάσης φύσεως καθαρισμών…

Τι απομένει; Να κλείσομε αυτή την –εβδομηκοστή πέμπτη- επιστολή, με θερμό χαιρετισμό εν όψει θέρους. Οι Εξώστειοι μονόλογοί μας διακόπτονται και θα πάψουν να ενοχλούν επί τρίμηνον. Έτσι ώστε το φιλόχρηστο κοινό ν’ απολαύσει απαρασάλευτα τη φαντασίωση ότι έχει χρήματα και φεύγει δια παραθέριση (ακόμη να μου γνωρίσετε την αντίστοιχη λέξη δια τον χειμώνα…).

Ραντεβού τον Σεπτέμβριο…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)