Η εθνικότητα του εργάτη δεν είναι σερβική, αλβανική ή ελληνική, αλλά είναι η εργασία, η ελεύθερη σκλαβιά, το παζάρεμα του εαυτού του. Η κυβέρνησή του δεν είναι ούτε σερβική ούτε αλβανική ή ελληνική, είναι το κεφάλαιο. Ο αέρας της πατρίδας του δεν είναι ούτε σερβικός ούτε αλβανικός ούτε ελληνικός, είναι η μολυσμένη ατμόσφαιρα του κοινωνικού εργοστασίου. Το έδαφος που του ανήκει δεν είναι ούτε "σερβικό" ούτε "αλβανικό" ούτε ελληνικό. Βρίσκεται μερικά μέτρα κάτω από τη γη.

Karl Marx - "Η αυταπάτη της εθνικής οικονομίας"

Ο κλήρος στην τουρκοκρατία είχε μεγάλα προνόμια που τα είχε δώσει ο ίδιος ο σουλτάνος, για να μπορεί μέσω του κλήρου να κυβερνάει (δηλαδή να ληστεύει) καλύτερα τους ραγιάδες. Είχε διοικητικές και δικαστικές αρμοδιότητες. Το πόσο περιζήτητη ήταν η θέση του πατριάρχη φαίνεται από το ότι ο σουλτάνος έβγαζε σε πλειστηριασμό τον πατριαρχικό θρόνο και οι υποψήφιοι πατριάρχες πλήρωναν πολλά λεφτά για να προτιμηθούν. Μερικά παραδείγματα:
1476: Ο Συμεών Τραπεζούντιος έδωσε 1.000 φλουριά πεσκέσι στον σουλτάνο
1572: Ο Ιερεμίας 2.000 φλουριά και άλλες 2.000 στον διάδοχο Μουράτ
1584: Ο Παχώμιος Πατέστας ανέβασε το πεσκέσι σε 10.000 δουκάτο και έστειλε στην φυλακή τον προηγούμενο πατριάρχη
1604: Ο Λεόντιος Λαρίσης 10.000 άσπρα
1755: Ο Χίου Διονύσιος 6.000 άσπρα
Τα εκκλησιαστικά κτήματα επί τουρκοκρατίας ήσαν το 1/4 ή σχεδόν το 1/3 της Ελληνικής γης. (αν φαίνεται απίστευτο, ας σκεφτεί κανείς ότι σήμερα στην Κύπρο η Εκκλησία έχει το 43% της καλλιεργήσιμης γης, δηλαδή, σχεδόν, τη μισή Κύπρο).
Από τα 68 χωριά της Χίου η Εκκλησία είχε τα 32 ιδιοκτησία της και συντηρούσε 300 μοναστήρια και 700 εκκλησίες και παρεκκλήσια και πολλά μοναστήρια.
Ο κάθε χριστιανός ήταν υποχρεωμένος να δίνει το 1/3 από τα εισοδήματά του στην Εκκλησία. Επί πλέον υπήρχε ειδική φορολογία για τον Πατριάρχη, 12 άσπρα ανά οικογένεια και ένα φλουρί ανά ιερέα, και άλλα τόσα για τον αρχιερέα.

(Αθ. Υψηλάντη - «Τα μετά την άλωσιν» και Ιστορία Πιπινέλη - σελ. 35)

Κι αύριο είναι πρωί -μα εμείς σήμερα θα καλπάσουμε προς τις κρυψώνες του ήλιου
Με χρυσές μπρατσέρες θα βγούμε στον κίνδυνο πιο πέρ’ απ’ τ’ ακρωτήριο της καλής ανταύγειας
Προς τις σπαθωτές φιλίες των υποσχέσεων που έστησαν κιόσκια μες στη μέση της χαράς
Υψώνοντας τις φλόγες των σαν τ’ αλαφριά κορμιά της καλοσύνης.

Οδυσσέας Ελύτης