“Να μετατρέψουμε την οικονομική φτώχεια σε κοινωνικό πλούτο” (σύνθημα σε τοίχο του Παγκρατίου)

Τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής; Αν με τις λέξεις «κοινωνικός πλούτος» εννοεί τη διαμόρφωση μιας επαναστατικής πολιτικής που θα οργανώσει τις ανάλογες δράσεις, μαζί του. Έχουμε όμως την υποψία (για να μην πούμε τη βεβαιότητα), ότι δεν εννοεί αυτό. Μάλλον αναμασάει αυτά που λένε όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, διάφοροι καλλιτέχνες, διανοούμενοι και άλλοι ευαισθητοευαίσθητοι. Ότι, δηλαδή, η κρίση μας φέρνει πιο κοντά, δημιουργεί μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, ζωντανεύει τις παρέες και τα παρόμοια.

Να μας συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι κοινωνικός πλούτος, είναι κοινωνική φτώχεια και μιζέρια. Άλλο που δεν θέλει το σύστημα. Να αναζητήσει ο εργαζόμενος λαός λύσεις εκ των ενόντων, να αναλάβουν οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι να συντηρήσουν τους ανήμπορους, εκείνους που χτυπάει σκληρά η κρίση. Γι’ αυτό φτιάχνει «κοινωνικά παντοπωλεία» ακόμα και η ΟΝΝΕΔ. Εκείνοι που λένε «να σφιχταγκαλιαστούμε για να περάσουμε μαζί τη μπόρα» εγκληματούν κοινωνικά. Διότι κηρύσσουν την υποταγή και τη μοιρολατρία. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε κίνημα για να πούμε στον εργαζόμενο κόσμο ότι πρέπει να προσέξει τον διπλανό του. Το ξέρει, το αισθάνεται και θα το κάνει μόνος του. Κίνημα κοινωνικό στις σημερινές συνθήκες μπορεί να υπάρξει μόνο ως κίνημα ανατροπής.

Αν ξεπέσουμε στη φιλανθρωπία (όσα φανταχτερά επίθετα κι αν βάλουμε μπροστά από τη λέξη για να διαχωριστούμε από την αστική φιλανθρωπία, η ουσία δεν αλλάζει), θα έχουμε προσφέρει τη μεγαλύτερη υπηρεσία στο σύστημα.

“Bazaar Nosotros - Βιολογικά Προϊόντα Εναλλακτικού Εμπορείου Nosotros, Bιβλία, Κοινωνική κουζίνα – Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 12:00-18:00 – Nosotros Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος” (αφίσα)

Ένα ορθογραφικό λάθος αποκαλύπτει. Το «εμπορείου» δεν είναι η γενική της λέξης εμπόριο, αλλά η γενική της λέξης εμπορείο, δηλαδή μαγαζί. Αλλά και σωστή να ήταν η ορθογραφία, δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Για εμπόριο πρόκειται, δηλαδή για ανταλλαγή ανταλλακτικών αξιών, ήτοι για την πεμπτουσία του καπιταλισμού. Επειδή του βάζεις μπροστά ένα επίθετο (εναλλακτικό) δεν του αλλάζεις το χαρακτήρα. Εκτός αν θέλεις τη συμπάθειά μας γιατί είσαι… εναλλακτικός έμπορος, δηλαδή δεν βγάζεις τόσα πολλά.

Αν όμως κάνεις μια γύρα στα μαγαζιά, τα κλασικά μαγαζιά, αυτά που δεν χρησιμοποιούν βαρύγδουπα επίθετα, θα δεις άλλες λέξεις: Ξεπούλημα, τιμές κάτω του κόστους, όσο-όσο κ.λπ. Και μπορείς να βρεις πολύ καλύτερες ευκαιρίες. Εμπορικά μιλώντας, γιατί περί εμπόριου γίνεται λόγος. Γιατί λοιπόν να μη συμπαθήσουμε εκείνους τους μαγαζάτορες; Μήπως μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει τη διαφορά; Βέβαια, όλα αυτά τα «εναλλακτικά», τα «αλληλέγγυα», τα «αντικαταναλωτικά» και τα παρόμοια έχουν δημιουργήσει μια μόδα. Κι αυτή η μόδα στηρίζεται σε μια μορφή ιδεολογίας (δηλαδή ψευδούς συνείδησης).

Με απλά λόγια, αυτή η ιδεολογία λέει ότι μέσα στην αστική δημοκρατία μπορούμε ν’ αναζητήσουμε ή να δημιουργήσουμε το δικό μας κοινωνικό παράδεισο, τη δική μας νησίδα, η οποία μπορεί να μη λύνει το βασικό κοινωνικό πρόβλημα (την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο), αλλά μας επιτρέπει «να περνάμε καλά» (και οι «νησίδες» καλύτερα).

εφημερίδα «Κόντρα»