Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Αν ο καλλιτέχνης δεν θέλει να είναι παπαγάλος ή μαϊμού, πρέπει να κάνει κτήμα του τη γνώση της εποχής του πάνω στην κοινωνική ζωή, παίρνοντας μέρος στους ταξικούς αγώνες. Μπορεί αυτό να φανεί σε μερικούς σαν κατάπτωση, μιας και τοποθετούν την τέχνη -αφού προηγουμένως έχει τακτοποιηθεί η αμοιβή- στις πιο ψηλές σφαίρες. Όμως, οι περισσότερες αποφασιστικές μάχες του ανθρώπινου γένους δίνονται πάνω στη γη, όχι στους αιθέρες και «έξω» στη ζωή, όχι μες στους εγκεφάλους. Κανείς δε μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιμαχόμενες τάξεις, γιατί κανείς δε μπορεί να υψωθεί πάνω από τον άνθρωπο. Η κοινωνία δεν έχει κανένα κοινό μεγάφωνο όσο είναι χωρισμένη σε αντιμαχόμενες τάξεις. Έτσι, όσοι λένε πως δεν ανήκουν σε κόμματα και δεν ανακατεύονται στην πολιτική, σημαίνει πως ανήκουν στην άρχουσα τάξη.
Bertolt Brecht

2 σχόλια:

chrismos είπε...

Διαβάζοντας το υπέροχο κείμενο του Μπρεχτ για τους καλλιτέχνες και για τις μάχες πάνω στη γη κι όχι στους αιθέρες, μού 'ρθαν στο μυαλό οι στίχοι "Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω", αλλά κάτι μου λέει πως ο συνειρμός αδικεί τον καλλιτέχνη, που μόνο απολίτικος δεν είναι. Όμως, τότε τί δηλώνει όταν λέει "σαν αετός ΠΑΝΩ απ' τις λύπες θα πετάξω";
Θα μου πεις "άλλο γκαϊλέ δεν είχαμε, ο Αγγελάκας μας μάρανε..."
Σωστό κι αυτό

theogrocer είπε...

Ο καθένας ε Χίτη θέση του και μ' αυτί κατατάσσεται από την αιδώ ή τείνε κει μεριά. Τούλα χύστον αυτό...