Διάλογος μ’ έναν πεσόντα

Δεν προσέβαλαν τη μνήμη του συνταξιούχου που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος μόνο οι αστοί πολιτικοί με τις προκλητικές υποκριτικές τους δηλώσεις. Την προσέβαλαν και όλοι/ες εκείνοι/ες που πήγαν στο σύνταγμα με κεράκια, λουλουδάκια και δακρύβρεχτα σημειωματάκια, σε μια θλιβερή προσπάθεια επανάληψης του φαινόμενου των «αγανακτισμένων». Ο άνθρωπος άφησε ένα σημείωμα στο οποίο μιλούσε για δυναμικές αντιδράσεις και Καλάσνικοφ, όχι για κεράκια και λιτανείες, τα οποία αγκάλιασαν αμέσως οι χειραγωγοί των ΜΜΕ και τα έκαναν σημαία τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην περίπτωση του 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα δεν έχουμε έναν «τραγικό αυτόχειρα», αλλά έναν πεσόντα στον μακρύ αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Και οι πεσόντες σ’ αυτόν τον αγώνα είναι όλοι τους θύματα του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Και βέβαια, δεν περιμέναμε ντροπή, φιλότιμο και τσίπα από τους κυβερνώντες και απ’ εκείνους που φιλοδοξούν να τους διαδεχτούν στη διαχείριση της εξουσίας. Αναμενόμενες ήταν οι δηλώσεις όλων τους, εκτός από εκείνους που δεν μπόρεσαν να δείξουν την ευλυγισία που δείχνουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αστοί πολιτικοί και έβγαλαν όλο το μίσος τους, προκαλώντας οργή. Είναι αυτοί, όμως, που με τον κυνισμό τους μας έδωσαν το μέτρο της υποκρισίας όλων των υπόλοιπων. Δεν περιμέναμε ντροπή, φιλότιμο και τσίπα ούτε από τους «επώνυμους αγανακτισμένους» που έσπευσαν να καπηλευτούν το γεγονός, εντάσσοντάς το στην προεκλογική τους καμπάνια. Δεν περιμέναμε να σεβαστούν τη θέληση του πεσόντα, που δεν έγραψε λέξη για εκλογές στο σημείωμά του, αλλά μόνο έναν ύμνο στον ένοπλο αγώνα.

Με το συγκλονιστικό τελευταίο σημείωμά του, ο Δημήτρης Χριστούλας δεν κατήγγειλε μόνο τους φορείς του δωσιλογισμού. Άσκησε ταυτόχρονα μια δριμύτατη κριτική στην αναποτελεσματικότητα όλων των αντιδράσεων που έχουν αναπτυχθεί τα δυο τελευταία χρόνια, στις οποίες –όπως δήλωσαν άνθρωποι που τον γνώριζαν– συμμετείχε και ο ίδιος. Αν υπάρχει μια απόγνωση στη σύντομη πολιτική διαθήκη του, αυτή δεν προέρχεται τόσο από τον καπιταλισμό και την πολιτική εξουσία όσο από την αναποτελεσματικότητα της αντίστασης σ’ αυτή τη λαίλαπα. Τα αδιέξοδα των κινημάτων τύπου «αγανακτισμένων», «δεν πληρώνω» κτλ. ξεπηδούν ανάγλυφα μέσα απ’ αυτό το σύντομο σημείωμα: «Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου)».

Λόγια σταράτα, λόγια σαφή. Κόλαφος για το δωσιλογισμό, κόλαφος για τις χειραγωγήσιμες και χειραγωγούμενες «αντιστάσεις», πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση του ένοπλου αγώνα, ακόμα και στη μειοψηφική μορφή του. Μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς, εν όλω ή εν μέρει, με τις απόψεις του, όμως αυτές είναι, είναι σαφέστατα διατυπωμένες και οφείλεις να τις σεβαστές, όχι να προσπαθείς να τις διαστρέψεις. Κι όμως, το περιεχόμενου του σημειώματος, της πολιτικής διαθήκης που ο Δ. Χριστούλας σφράγισε με το ίδιο του το αίμα, δεν συζητήθηκε, ούτε από τους κυρίαρχους ούτε από τη μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που έσπευσαν να τον «τιμήσουν». Και δεν συζητήθηκε για ευνόητους λόγους. Γιατί κανένας τους δεν ενστερνίζεται την ουσία της πολιτικής διαθήκης του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού. Όλοι είναι απασχολημένοι με την προεκλογική κερδοσκοπία, γι’ αυτό και προσπάθησαν ν’ αφομοιώσουν και την αυτοκτονία-κραυγή του 77χρονου, κερδοσκοπώντας και μ’ αυτή σαν κοινοί απατεώνες. Γιατί τι σχέση μπορεί να έχουν οι αναφορές σε δυναμικές αντιστάσεις, Καλάσνικοφ και ένοπλες εξεγέρσεις μ’ αυτούς που σπεύδουν να καταδικάσουν κάθε δυναμική αντίσταση, μ’ αυτούς που κάνουν πλάτες στην αστική εξουσία όταν εξοντώνει στα έκτακτα στρατοδικεία της αγωνιστές οργανώσεων που χρησιμοποιούν ένοπλες μορφές αγώνα; Και για να μιλήσουμε με ονόματα, τι σχέση έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Περισσός, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΔΗΜΑΡ και οι αποδέλοιποι μ’ αυτό που κατέλιπε ως πολιτική διαθήκη ο Δ. Χριστούλας;

Όσο για μας, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ν’ ανοίξουμε «διάλογο» με τον πεσόντα, με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη του. Να πούμε πως το κάλεσμά του είναι λειψό. Γιατί περιλαμβάνει μεν την προοπτική του ένοπλου αγώνα, όμως δεν περιλαμβάνει τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ‘ναι ο ένοπλος αγώνας όχι «μια μορφή αγώνα», αλλά η κορυφαία μορφή αγώνα, η ένοπλη εξέγερση μέσω της οποίας θα πραγματοποιηθεί η έφοδος στους ουρανούς. Για να μην αδικήσουμε το μήνυμα που μας άφησε, οφείλουμε να σημειώσουμε πως και ο ίδιος μιλά για «κάποια μέρα», την οποία δεν μπορεί να προσδιορίσει. Χρέος μας είναι όχι να ορίσουμε αυτή τη μέρα, σαν προφήτες κάποιας αίρεσης, αλλά να διατυπώσουμε τους όρους υπό τους οποίους μπορούμε να φτάσουμε σ’ αυτή τη μέρα που η εργαζόμενη κοινωνία θα καθαρίσει ριζικά τους λογαριασμούς της με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ένοπλη εξέγερση μπορεί να προκύψει και αυθόρμητα, στο πλαίσιο μιας βαθιάς κοινωνικής αναταραχής με διάρκεια. Για να έχει, όμως, η ένοπλη εξέγερση προοπτική νίκης προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η ταξική οργάνωση, η συγκρότηση του επαναστατικού επιτελείου. Αυτό δεν το αναφέρει ο Δ. Χριστούλας στην πολιτική του διαθήκη κι είναι νομίζουμε αυτό που πρέπει να συμπληρωθεί, για ν’ αποκτήσει η θυσία του το χαρακτήρα ενός επαναστατικού μηνύματος με προοπτική, που κανένας χειραγωγός δε θα μπορεί να διαστρέψει.

εφημερίδα «Κόντρα»