Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Ο λαός. Ο καλός λαός που δεν φταίει ποτέ καθότι φτωχός και αθώος, αδαής. Ο καλός λαός που πάντοτε απαλλάσσεται γιατί τον εκμεταλλεύονται, τον μεταχειρίζονται, τον καταπιέζουν. Θαρρείς κι οι στρατοί αποτελούνται μονάχα από στρατηγούς και συνταγματάρχες. Θαρρείς και μόνο οι αρχηγοί του επιτελείου είναι αυτοί που κάνουν τον πόλεμο, που πυροβολούν εναντίον των αόπλων, που καταστρέφουν τις πόλεις. Θαρρείς κι οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος που επρόκειτο να μ’ εκτελέσει δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς κι εκείνοι που με βασάνιζαν δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που εξέλεξε τον Νίξον, θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που ψήφισε υπέρ των αφεντάδων. Θαρρείς κι η ελευθερία θα μπορούσε να στραγγαλιστεί χωρίς τη συγκατάθεση του λαού, χωρίς την ανανδρία του λαού, χωρίς τη σιωπή του λαού. Τι θα πει λαός; Ποιος είναι ο λαός; Λαός είμαι εγώ, είναι οι λίγοι που αγωνίζονται και απειθαρχούν ο λαός…
Αλέκος Παναγούλης

2 σχόλια:

chrismos είπε...

Ναι σε όλα του γνήσιου ΛΑΪΚΟΥ ήρωα! Δε γίνεται κάποιος να "ντύνεται" παιδί του λαού, να μας τρώει τα σπλάχνα και να μη βγάζουμε άχνα! Η σάπια δεξιά, τα κόμματά της τα ονομάζει "Λαϊκά".
Εδώ κελλί (yes) μέρες, ένα τμήμα του "λαού" χοιροκροτάει όρθιο στις ομιλίες των ΜπενιτοΣαμαράδων. Κι αυτοί οι άθλιοι, σε λίγες μέρες θα μας πετάνε στη μούρη το κλασικό "Νωπή λαϊκή εντολή".
Άρα αναγκαίος ο επανακαθορισμός της λέξης.
Οι λέξεις πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες, που 'λεγε κι ο Αναγνωστάκης.

theogrocer είπε...

Πωλείς οστά.
Ίσως να ακούγεται κάπως, αλλά θεωρώ τον Παναγούλη τον μεγαλύτερο ήρωα της νεότερης ιστορίας. Και την παραπάνω ρήση ό,τι πιο καίριο, απροσχημάτιστο και -εν τέλει- αληθινό άκουσα επί του ζητήματος... Αρκετά πια με τα νανουρίσματα. Γι' αυτό θα αναρτώ τα συγκεκριμένα λεγόμενα ξανά και ξανά κατά καιρούς.