Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Δεν πίστεψα ποτέ ότι ένας σκοπός για ένα όμορφο ιδανικό -για τον αναρχισμό, για τον ερχομό της ελευθερίας πάνω από τις συμβάσεις και τις προκαταλήψεις- πρέπει να απαιτεί την άρνηση της ζωής και της χαράς. Επέμενα ότι ο σκοπός μας δεν μπορούσε να περιμένει από μένα να γίνω μοναχή και πως το κίνημά μας δεν επρόκειτο να μετατραπεί σε μοναστήρι. Αν αυτό σήμαινε όλο αυτό, εγώ δεν το ήθελα. «Θέλω ελευθερία, το δικαίωμα της έκφρασης, το δικαίωμα του καθενός σε όμορφα και λαμπερά πράγματα». Αυτό σήμαινε ο αναρχισμός για μένα και θα το ζούσα στο πείσμα ολόκληρου του κόσμου. Ναι, ακόμα και αν το καταδίκαζαν οι πιο κοντινοί μου σύντροφοι, εγώ θα ζούσα το ιδανικό μου.
Emma Goldman - «Ζώντας τη ζωή μου»

5 σχόλια:

chrismos είπε...

Pas με γυάλες πολιτείαι σαν αρχικές.

theogrocer είπε...

Κατ' άλλα βαίνω. Αλάτι να piss...

boula είπε...

La leggera
Το φως ήταν το τρένο .....

chrismos είπε...

Ως τοίχος ισχύ υιός έχει.
Εις "Χ" ή και δις λεκτικά.

Τοττη ίναι εις υγρα φαια στο δείχνει τ' όνομά της:
Ε, μα ...Χρυσάνθρωπος!
(την θεωρώ εις αξία των μεγάλων του Ιστορικού Υλισμού)

theogrocer είπε...

Δεν έχει σκιά. Δικό μου φαίνεται...