Κολλητά με το οπωροπωλείο ήταν το χασάπικο του κυρ-Γιάννη. Γι’ αυτόν θα πω δυο λόγια παραπάνω, έτσι σαν μνημόσυνο. Σαν φόρο τιμής στη μνήμη του, παρότι συνδυάζεται με τραγικό γεγονός απ’ το οποίο και προήλθε ο θάνατος του.

Ο κυρ-Γιάννης ο χασάπης λοιπόν, παιδιά δεν είχε, ήταν γνωστός κομμουνιστής, άνθρωπος πολύ ευγενικός. Ήταν, και το φανέρωνε το πρόσωπο του, άνθρωπος ταλαιπωρημένος. Τα κρεοπωλεία τότε, όπως κι όλα τα υπόλοιπα παρόμοια μαγαζιά που πουλούσαν είδη διατροφής -θυμάμαι τις ταμπέλες τους, οι πιο πολλές έγραφαν «Εδώδιμα-Αποικιακά»- δεν πληρούσαν επαρκώς τις συνθήκες υγιεινής που και τότε απαιτούσαν οι αρμόδιες υγειονομικές υπηρεσίες. Φρόντιζε ο φουκαράς ο κυρ-Γιάννης όσο μπορούσε για την καθαριότητα του μαγαζιού του. Με μια αλογοουρά πάσχιζε να διώχνει τις μύγες που γυρόφερναν τ’ απλωμένα κρέατα ή μαζεύονταν στο χοντρό κούτσουρο που είχε για να τα κόβει ή να χτυπάει πάνω του τις μπριζόλες.

Το υγειονομικό κάθε τρεις και πέντε «σκάλωνε» στο χασάπικο του κυρ-Γιάννη, προσπερνώντας τον Ανάσταση στην είσοδο της στοάς... Αλλά και στους άλλους καταστηματάρχες η επιθεώρηση ήταν χαλαρή. Στον κυρ-Γιάννη όλα γίνονταν αυστηρά και με το νόμο. Κι έπρεπε οπωσδήποτε «να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις». Οι κλήσεις απ’ το 8ο τμήμα ήταν στην ημερήσια διάταξη κι αρκετές φορές είχε οδηγηθεί στα δικαστήρια. Το «σύρμα» που εξέπεμπε προειδοποιητικά η γειτονιά όταν αντιλαμβάνονταν την έφοδο του υγειονομικού, μπορεί να έσωζε όλους τους υπόλοιπους στη στοά, όχι όμως και τον κυρ-Γιάννη. Η επίσκεψη ήταν προγραμματισμένη γι’ αυτόν αποκλειστικά. Και το αποτέλεσμα της γνωστό κάθε φορά. Αυστηρές συστάσεις, μηνύσεις, πρόστιμα, δικαστήρια.

Η ζωή του είχε γίνει πολύ δύσκολη. Έτσι κι αλλιώς ήταν που ήταν, γινόταν όμως ακόμη πιο αγχώδης απ' το διαρκές κυνηγητό λόγω των φρονημάτων του. Η απόγνωσή του είχε φτάσει στα όρια της αντοχής του. Είχε περάσει τόσα και τόσα, στερήσεις, εξορίες, κατατρεγμούς, αλλ’ αυτό δεν το άντεχε άλλο. Κι έκανε πράξη αυτό που τελευταία προειδοποιούσε, μέσα στην απελπισία του, ότι θα κάνει. Όταν αντιλήφθηκε πως για άλλη μια φορά θα δεχόταν την επιθεώρηση του υγειονομικού που θα εξαντλούσε σ’ αυτόν την αυστηρότητα του, γέμισε ένα νεροπότηρο με κεζάπι, βγήκε στην πρόσοψη του μαγαζιού, πρόλαβε να φωνάξει στους γείτονες «Αδέρφια, γεια σας» (η κραυγή του αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά τους και τώρα που το διηγούνται), το κατάπιε μονορούφι κι έγειρε μεμιάς στο μαρμάρινο πλατύσκαλο. Πανικόβλητοι οι γείτονες καταστηματάρχες τον μετέφεραν στο ΑΧΕΠΑ, αλλά ήταν αργά. Ο κυρ-Γιάννης είχε γλιτώσει μια για πάντα απ’ τους ελέγχους και τα πρόστιμα…

(πραγματικό συμβάν της πλατείας Διοικητηρίου στη Θεσσαλονίκη, που αφηγείται στο βιβλίο του «Σε τούτα δω τα μάρμαρα» ο Γιώργος Λυσσαρίδης).