Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες του θανάτου

του ίδιου του Χρόνου.

Τι παράξενο!

να έχει σώμα νέου και όχι γέρου.

Τι παράξενο!

να επιζούμε εμείς και Αυτός να σβήνει.

Όμως, ο Χρόνος έχει πολλές διαστάσεις

δε μετριέται μόνο από τα ρολόγια με τους λεπτοδείκτες

αλλά και από το εσωτερικό ρολόι των επιθυμιών μας.

Και ύστερα, γινόμαστε μάρτυρες του θανάτου

του ίδιου του Ποιητή.

Τότε είναι

που "η μαγεία του λόγου παύει να ενεργεί" και η χώρα ερημώνει.

Οι εξουσίες αναζητούν το εξιλαστήριο θύμα

που θα του χρεώσουνε την ενοχή

όμως η ενοχή φουσκώνει και θεριεύει

ανεβαίνει σκαλί-σκαλί την ιεραρχία

και είναι τελικά ο Εξουσιαστής ο μέγας φταίχτης

για του Ποιητή το θάνατο

γιατί πρώτος αυτός είναι που ερήμωσε το συλλογικό φαντασιακό

το συλλογικό αυτό αυτί μας

που μέσα του ψιθυρίζουν οι ποιητές.

Νάνος Βαλαωρίτης