Προς Θεσσαλονικείς λστ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

Αδελφοί

Πέρασαν δεκαεννιά έτη από τότε που η σύγχρονη Ελλάδα άγγιξε την χρυσή ευκαιρία να ιδεί μια επανάσταση, έστω και του κώλου. Ήταν τέτοιες μέρες (4 Φεβρουαρίου) του 1994, όταν με φετφά του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξεως –και συμπολίτου μας, αλλά… «αγνώστου διευθύνσεως» ως προέκυψε από τις τρομοδίκες που ακολούθησαν!- Στέλιου Παπαθεμελή, ανακοινώθηκε ότι «από τις 16 Μαρτίου θα απαγορευόταν η παράταση του ωραρίου λειτουργίας των νυχτερινών καταστημάτων πέραν της 2ας πρωινής». Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι, όπως και το ότι μόνον δια τέτοιους λόγους μπορούμε να εξεγερθούμε οι ιθαγενείς της μακάριας αποικίας, αφού τα υπόλοιπα δεν φαίνεται να έχουν τόση σημασία δι’ ημάς. Απόδειξη όσα συμβαίνουν σήμερα…

Ας συμπληρώσουμε την επιστολή με ρηθέντα του Κωνσταντίνου Καβάφη: «Με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα. Ας εξηγηθώ καλλίτερα. Με αρέσει στα σοβαρά μισή ώρα ή μια ώρα ή δυο ή τρεις ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα. Άλλως με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging). Αλλά δεν κάνει. Δυσκολεύει τες δουλειές διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Αυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Μούτρα, σέρια ζωωδώς, πού να αστειευθούν αφού δεν καταλαμβάνουν. Τα σέρ(ι)α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γι’ αυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης. Ο αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν. Γι’ αυτό κ’ εγώ καταγίνομαι στους πολλούς να παρουσιάζω σοβαρήν όψι. Ηύρα πως μεγάλως με διευκολύνει τες υποθέσεις μου. Εσωτερικώς γελώ και αστειεύομαι πολύ».

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη