Μια από τις ωραιότερες κούνιες που θα δουν ποτέ τα μάτια, είναι αυτή που βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού, μετά την άκρη του κόσμου για πολλούς: έξω από κάποιο ορεινό χωριό της Ξάνθης.
Μακάριοι όσοι την ανακαλύπτουν και την κάνουν εφαλτήριο για μια "πτήση" στο χάος...
6 σχόλια:
θα την παρομοίαζα με την κούνια ενός μωρού και θα άκουγα το κλάμα του να αντηχεί
γιατί όμως πτήση (πτύσει) στο χάος ;;
Για τιμής ω μέτρο μπροστά είναι γκρεμός!
Ναι, theo, αλλά παραβλέπεις πως το κλάμα ενός μωρού ή η κραυγή κάποιου (any)λύκου που πέφτει στο γκρεμό, με αντίλαλο που φθίνει και σε συνδυασμό με την αποσβενυμμένη ταλάντωση της κούνιας, δένει τέλεια με το ορεινό βουκολικό τοπίο!
(ε, ρε κούνια που μ' ασκούν, αγιε...)
Παρά βλέπω... τ' ομόλογο!
Βλέπω ωμός Καίτη, Νίκο, να! Πού καταθέτεις;
ΥΓ: Σε συγχαίρω ειλικρινά για τη λέξη "αποσβενυμμένη", όπως κάνω πάντα με κάθε ξεχασμένο διαμάντι που με χαρά ξαναβρίσκω μπροστά μου. Γιατί στις καθημερινές συναναστροφές κοντεύουμε να συνεννοούμαστε με μουγκρητά, αφού τόσο λίγο απέχουν από τα πάμπτωχα λεξιλόγιά μας...
Χαχαχα...Δεν ξέρω τι κάνουν ικέτη καίων οίκος. Προς οπη κάτι σκατα θέσεις μου τις κάνω στα αξιόπιστα Ελληνικά ομόλογα. Μόνο εκεί βλέπω παρά!
ΥΓ. Θενκς, αν και το κουνημένο μου μυαλό μ' έχει προδώσει προ πολλού. Του λέω αλλού και τρέχει αλλού. Με κάνει και παραμιλώ, το κουνημένο μου μυαλό.
Τέλειο vie de Άκη!
Μπράβο πούστη! Ρύζι στο κράτος η Άννα. Come, ψήνε κοντά.
Δημοσίευση σχολίου