Σχετικά με την τρικυμία εν κρανίω της επίσημης “αριστεράς”

Τι θα πει “καταπιέζομαι”

Γενικά ένας άνθρωπος καταπιέζεται όταν του επιβάλλεται κάτι που δεν του αρέσει. Έτσι για παράδειγμα ένα παιδί καταπιέζεται όταν οι γονείς του δεν το αφήνουν να φάει θανατηφόρες ποσότητες γλυκών. Ένας χοντρός καταπιέζεται όταν κάνει δίαιτα. Και ούτω καθεξής. Τώρα στην πολιτική ως καταπίεση εννοούμε κάτι διαφορετικό. Εννοούμε όταν εμποδίζεται η ελευθερία μιας ομάδας ανθρώπων από την κυρίαρχη εξουσία.

Παράδειγμα 1

Όταν οι άντρες δεν άφηναν τις γυναίκες να εργαστούν αυτό λεγόταν καταπίεση. Γεννάται το φεμινιστικό κίνημα, γίνεται αγώνας και πλέον κατοχυρώνεται το δικαίωμα της εργασίας. Αν σήμερα, ένας άντρας δεν αφήνει μια γυναίκα να εργαστεί αυτό δεν είναι καταπίεση των γυναικών! Είναι καταπίεση της γυναίκας! Δεν χρειάζεται φεμινιστικό κίνημα, δεν είναι πολιτικό το ζήτημα. Είναι νομικό! Και αρκεί μια μήνυση!

Παράδειγμα 2

Όταν ένας ομοφυλόφιλος διαπομπεύεται, κουρεύεται και εν τέλει πετροβολείται είναι καταπιεσμένος. Αν ένας άνθρωπος δείρει σήμερα έναν άλλο επειδή είναι ομοφυλόφιλος αυτό δεν είναι καταπίεση των ομοφυλόφιλων! Είναι καταπίεση του ομοφυλόφιλου! Και λύνεται πάλι νομικά! Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας είναι ομοφυλόφιλος αυτό σημαίνει ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν καταπιέζονται!

Συμπέρασμα

Όταν λοιπόν κάποιος ασχολείται με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μιας ομάδας ανθρώπων των οποίων τα δικαιώματα δεν καταπιέζονται ουσιαστικά κάνει μια τρύπα στο νερό. Το εκπληκτικό είναι πως όσοι ασχολούνται με αυτού του είδους τις τρύπες στο νερό δεν ασχολούνται ποτέ με τις πραγματικές ομάδες που καταπιέζονται, ούτε αναπτύσσουν δράσεις για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων μαζών. Και δεν μιλάμε για μια αφηρημένη σκοτούρα και ένα προβληματισμό, άντε και μια συμμετοχή σε πορεία. Μιλάμε για δράση. Δεν θα δείτε λοιπόν ποτέ έναν τέτοιο ευαίσθητο σε εκδήλωση για πολιτικούς κρατούμενους, ή σε κίνηση αλληλεγγύης στη Παλαιστίνη. Και φυσικά όχι απλώς δε θα δείτε να αναπτύσσουν δράση πέρα απ' την αστική νομιμότητα για το τσάκισμα της καταπίεσης των φτωχών, αλλά αντιθέτως θα δείτε να καταδικάζουν τέτοιες δράσεις.

Όταν τώρα κάποιος τα αντιληφθεί αυτά, αλλά εξακολουθεί να αισθάνεται μια αόριστη καταπίεση, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει από που προέρχεται αρκεί να διαβάσει, έτσι για αλλαγή, λίγο Μαρξ και θα καταλάβει πως: ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ! Ένα σύστημα καταπίεσης, όχι απλώς συγκεκριμένων ομάδων αλλά όλου του κόσμου της εργασίας! Αφού το καταλάβει αυτό θα βρεθεί στην ευχάριστη θέση που θα συνειδητοποιήσει ότι πρέπει κάτι να κάνει. Και τη λύση ω του θαύματος θα τη βρει και πάλι στα βιβλία, τα πολιτικά και ιστορικά. Αυτά που εξηγούν πως ο κόσμος αλλάζει με βίαιες επαναστάσεις και όχι με φεστιβάλ και λοιπές φιέστες.

Έκτορας Κουφοντίνας