Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι
κανόνες μας είναι το καλό, το καλό είναι οι κανόνες μας, οι κανόνες μας δεν
είναι ίδιοι με τους δικούς τους,·άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο
θεός μας είναι ο αληθινός, η αλήθεια είναι ο θεός μας, ο θεός μας δεν είναι
ίδιος με τον δικό τους, άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.
Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι
ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς
διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων
ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους, αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση
μίας κοινωνίας με άλλες, συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές
εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν
δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να
υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι
είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες.
Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία
αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.
Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη
πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι…
Κορνήλιος Καστοριάδης
4 σχόλια:
Ενώ φαίνεται σωστός ο συλλογισμός, σα να μου φαίνεται πως κάπου πάσχειαπο τη μέση και μετά.
Πολλές φορές λαοί έχουν απαρνηθεί τους θεσμούς τους και έχουν υιοθετήσει άλλων, δίχως να θεωρούν τους άλλους ανώτερους. Πχ η εξάπλωση του Χριστιανισμού στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο.
ή η μίμηση δυτικών προτυπων απο τους σύγχρονους Έλληνες, ενω θεωρούν τους δυτικούς αν όχι κατώτερους τουλάχιστον ίσους.
Μία παρά... Τυρί συ;
Ενώ ψειρίζεις λέξεις και έννοιες, χρησιμοποιείς τη γενική και καθόλου ιστορικά ενδεικτική λέξη "εξάπλωση" για τον χριστιανισμό...
Σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση
(σ,φ,ν,μ,τ,δ,κ,γ)
Ο Καστοριάδης καυτηριάζει την εκπληκτική ευκολία
που οι άνθρωποι (μια ζωή μαθημένοι σε διατάξεις)
υιοθετούν τη μαθηματική έννοια της διάταξης,
δηλ. τη χρήση των συμβόλων σύγκρισης <, =, >
έναντι (τί σκατά πωλεί;) της κατά πολύ απλούστερης -και συνάμα πολύ πιο συμβατής με τον ανθρώπινο νου- αποδοχής της διαφορετικότητας.
Λέει ο μέγας θεωρητικός των συγκρίσεων, Νιόνιος,
σε ένα "ανατρεπτικό" τραγούδι:
"Η γυναίκα δεν είναι ίση με τον άνδρα,
διότι απλά η γυναίκα είναι ανώτερη".
(Κόψε κάτι ρε μεγάλε φεμινιστή "fame 'n' ice tea"!)
"Ποιος να συγκριθεί μαζί σου;" αναρωτιέται κι η άλλη θλιβερή πορδή της δι' ανόησης στη "συγκριτική" δισκογραφία, "Γιάννη, σπάροι ως..."
Δεμένοι εδώ: κανίς μ' όνο, τάδε ντραμ ή νάνοι διάκοι, άδειοι. Δρω μίμε, σκουπίδια...
Δημοσίευση σχολίου