Μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της για 1,4 ευρώ και ταυτόχρονα χαϊδεύει αυτούς που την κλέβουν δισεκατομμύρια, δεν με χωράει. Μια «πατρίδα»-ληστής, γεμάτη σκατόψυχους «τζαμπαμάγκες», εγωιστές και χαιρέκακους ελλειμματικούς, εξαθλιωμένους πνευματικά «κυρ-παντελήδες», δεν είναι η δική μου πατρίδα. Μια κοινωνία σε γάγγραινα, πνιγμένη στην αφόρητη μπόχα της αποσύνθεσης, πεδίον δόξης λαμπρό στα κάθε είδους και απόχρωσης σκουλήκια, δεν είναι η κοινωνία που θέλω ν’ αφήσω στα παιδιά μου.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα βρίσκει δύναμη να βγαίν’ η φωνή. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα τα πόδια θα βαστάνε. Μα όσο θ’ αντιλαλούνε οι κλαγγές στα ματωμένα βουνά, όσο ο αέρας θα γεμίζει τις «κορφές» της καρδιάς και του μυαλού με δροσιά από έλατο και μυρωδιά απ' αναμμένο μπαρούτι, το χρέος της υπόσχεσης θα οργώνει την ψυχή. Το δίκιο αργά ή γρήγορα θ’ ανατείλει σαν ήλιος.

(από το blog «Οικοδόμος»)