Θα 'θελα να ‘μουν μελάνι στην πένα του Καστοριάδη

και οργή πάνω στα μάτια του Πάμπλο

γερασμένο σκυλί μπροστά απ' την πύλη του Άδη

να γελάω και να θέλω τα σωθικά μου να βγάλω.

Να σας τη σπάω συνεχώς σαν τον Ραφαηλίδη

αν γονατίζετε για κάποιο θεό

να ‘χα μια γλώσσα φαρμακωμένο λεπίδι

αντί μια ψυχή ναυάγιο σε απέραντο βυθό.

Να ‘μουν Εβραίος το ‘40 στη Θεσσαλονίκη

ή ένα κύμα μεγάλο πάνω στα ξερονήσια

να ‘στελνα πίσω τη ντροπή σ’ αυτούς που ανήκει

και μια συγνώμη σ' αυτούς που χαθήκαν’ περίσσια.

Θα ‘θελα σκλάβος να ‘μουν με μαστιγιές στη πλάτη

να κουβαλάω μάρμαρα του Παρθενώνα

πεισματάρης μαθητής του Σωκράτη

και τυφλός χριστιανός κάπου στον πρώτο αιώνα.

Στίχοι Tούρκου ποιητή γραμμένοι σε λευκό κελί

και λίγο ελεύθερος στη χάση και στη φέξη

να ‘μουν αλλόθρησκου στο κούτελο φιλί

και το γέλιο το πικρό στο Πέραμα του Ξέρξη.

Να ‘χα πάρει Ι-5 επί επταετίας

να μην αντίκριζα μάτια προδομένα

κι από χέρι αριστερό άνευ αιτίας

ψηφοδέλτιο άκυρο αλλαγής το ‘81.

Θα θελα να ‘μουν μελωδία άγνωστη του Χατζηδάκη

και το επόμενο βιβλίο του Κοροβέση

απ’ τα ράσα αφορισμένος σαν τον Καζαντζάκη

να πάω μ’ αθάνατους αν περισσεύει θέση.