Καλώς σας βρήκα μετά τριάντα ημέρες και τέσσερα-πέντε παρένθετα κείμενα, έτσι για «να κυκλοφορούν τα αισθήματα».

Μεγάλο πράγμα η άδεια, όσο κι αν αγαπάς τη δουλειά σου. Μεγάλη κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Απ’ αυτές που χάνονται -ή που σβήνουν πριν να χαθούν. Ως πριν από λίγα χρόνια, η άδεια ταυτιζόταν με τις διακοπές, τον παραθερισμό -παραθερίζω, πάω παράλληλα, παρέα με το θέρος- τι ωραία λέξη!

Συν τω χρόνω, αντί να πηγαίνουμε μπροστά, πάμε πίσω κι έτσι όλο και λιγότερες μέρες της άδειας ταυτίζονται με ημέρες διακοπών. Όλο και μικρότερες άδειες, όλο και λιγότερες έως καθόλου οι διακοπές μέσα σε αυτές. Αυτή είναι η τάση των καιρών, μια ακόμα «μεταρρύθμιση» στη ζωή μας -ας όψονται αυτοί που δεν θέλουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις, που είναι «κολλημένοι στο χθες», καθώς λέει και ο κ. Σαμαράς.

Όπως και να ‘χει όμως, το θέρος, θέρος! Μάλιστα το ελληνικό καλοκαιράκι! Σαν στιχάκι από αστέρια, σαν κοριτσίστικη καρδιά. Το θέρος έχει άλλη σχέση με τον χρόνο, πάει αργά κι ας φεύγει γρήγορα, σου υπενθυμίζει πώς θα ‘πρεπε να ’ναι η ζωή, ο χρόνος περιέχει, ο χρόνος αποδεικνύει.

Η ολιγαρκής αφθονία του θέρους που σου χαϊδεύει με ποίηση το μυαλό -με τη σημερινή τεχνολογία οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δουλεύουν τρεις-πέντε ώρες την ημέρα κι όποιος ήθελε περισσότερο, επιστήμονας στο εργαστήριο, καλλιτέχνης ή σταχανοβίτης, χαλάλι του. Δεν θα υπήρχε άνεργος κανείς κι όλοι θα ζούσαν με μια τίμια και μετρημένη αφθονία, δίκαιη -το θέρος σου βάζει ιδέες ευτυχίας μάλλον κομουνιστικές. Στο χλιαρό μεσημεριανό μονοπάτι από κυπαρισσάκι σε κυπαρισσάκι μπορείς να μιλάς με τον εαυτό σου, κάπως αριστοκρατικό, αλλά αν είναι θεάρεστο κι αυτό υπέρ των πληβείων καταλήγει να ‘ναι.

Στάθης