Η υποκουλτούρα του σκυλάδικου και του «σ’ αγαπώ – μ’ αγαπάς, σε πονώ - με πονάς» έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ‘60, ελάχιστους όμως αφορούσε τότε αυτό το είδος. Κυρίως αυτούς που ζούσαν συντονισμένοι με τα χαμηλότερα βασικά τους ένστικτα. Οι περισσότεροι είχαν πολύ καλύτερο φαΐ να φάνε (Τσιτσάνη, Καζαντζίδη, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη κ.α.) και αδιαφορούσαν γι’ αυτά τα τραγούδια. Σπάνια ακούγονταν και στα ραδιόφωνα. Στη δεκαετία του ‘80 όμως, όταν σιγά-σιγά στηνόταν το φριχτό μόρφωμα του νεοελληναρά και τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. παίρναν’ το πάνω χέρι, αναγορεύτηκε αυτή η υποκουλτούρα σε επίσημη κουλτούρα του έθνους. Δώσε στον κόσμο λεφτά και κακό γούστο και τον έχεις στο τσεπάκι σου. Τώρα που αποδείχτηκε πως μ’ αυτό τον τρόπο σκάβανε τον λάκκο μας, γιατί να μην επικοινωνούν οι πίστες με τους εθνικιστές; Οι μεν νοσταλγούν τα εγκλήματα του παρελθόντος, οι δε προετοιμάζουν τα μελλοντικά (κολυμπούν και οι δύο στα κατακάθια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης).

...

Ακόμα κι όταν κάνω βόλτες στη φύση τη νιώθω λυπημένη, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωτική ομορφιά σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς δικαιοσύνη. Κι όποιος νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει, μάλλον τον περιμένουν τα ψυχοφάρμακα, εκτός κι αν πρόκειται περί τέρατος (δεν σπανίζει βέβαια κι αυτό το είδος).

Γιάννης Αγγελάκας