Υποκρισία

Μερικές ώρες πριν εκτελεστούν τα δύο μέλη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου στο Νέο Ηράκλειο, ένα μη επανδρωμένο αμερικάνικο αεροσκάφος (drone) σκότωνε τον ηγέτη των πακιστανών Ταλιμπάν Χακιμουλάχ Μεχσούντ. Ουδείς από τους εν Ελλάδι ολοφυρόμενους μίλησε για ειδεχθή δολοφονία, αδίστακτους δολοφόνους και τα παρόμοια. Όπως δεν χρησιμοποίησε τέτοιους όρους όταν κομάντο του αμερικάνικου στρατού δολοφόνησαν τον άοπλο Οσάμα μπιν Λάντεν μέσα στο ίδιο του το σπίτι, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και της μικρής του κόρης. Όπως δεν μίλησαν με παρόμοιο τρόπο, όταν ισραηλινό αεροσκάφος κομμάτιασε τον γηραιό και τετραπληγικό πνευματικό ηγέτη της Χαμάς σεΐχ Αχμεντ Γιασίν, την ώρα που πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι επέστρεφε στο ταπεινό σπίτι του από το τζαμί όπου είχε πάει για να προσευχηθεί.

Είναι άπειρες οι περιπτώσεις που κρατικά όργανα έχουν σταλεί για να κάνουν εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων, οι οποίοι προηγουμένως έχουν στιγματιστεί επικοινωνιακά ως «διάβολοι», ως «πνεύματα του κακού». Οι δολοφόνοι τους όχι μόνο δεν στιγματίστηκαν, αλλά έγιναν ήρωες κινηματογραφικών ταινιών και βιβλίων. Ας αφήσουν, λοιπόν, οι αστοί την υποκρισία για την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι αυτό που τους ενόχλησε στην περίπτωση της εκτέλεσης των δύο μελών των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Εκείνο που τους ενοχλεί πάντοτε είναι το σπάσιμο του μονοπώλιου στη βία, που γι’ αυτούς πρέπει να έχει το κράτος και μόνον αυτό. Ειδικότερα για την περίπτωση του ελληνικού νεοναζιστικού μορφώματος, έχουν και έναν παραπάνω λόγο. Θέλουν αποκλειστικά στα χέρια τους το σύνολο των χειρισμών, γιατί στόχος τους είναι η «εξημέρωση» του ναζισμού και ο εγκιβωτισμός της δράσης του σε πλαίσια που δε θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα του συστήματος.

«Killing is no murder» («η θανάτωση δεν είναι έγκλημα») έγραφε ο Λένιν τον Οκτώβρη του 1916, σχολιάζοντας από ηθική άποψη την εκτέλεση του αυστριακού πρωθυπουργού κόμη Καρλ φον Στουργκ από τον σοσιαλδημοκράτη βουλευτή (οπαδό της κεντριστικής γραμμής του Κάουτσκι) Φρίντριχ Αντλερ. Δεν γνωρίζουμε αν η φράση γράφτηκε στ’ αγγλικά παραπέμποντας σε κάποια αγγλική ρήση, άγνωστη σ’ εμάς, ή αν γράφτηκε έτσι από τον Λένιν για να δώσει έμφαση στην αντιδιαστολή. Ο Λένιν, μολονότι διαφωνούσε από άποψη τακτικής, ζητούσε την ηθική δικαίωση της ενέργειας του Αντλερ, με το μοίρασμα προκηρύξεων προς τους εργάτες της Αυστρίας.

Ας στιγματίσουμε, λοιπόν, την υποκρισία των αστών και των μικροαστούληδων που έσπευσαν να στοιχηθούν πίσω τους. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τη θανάτωση ως κάτι ουδέτερο, ηθικά καταδικαστέο, ξεχνώντας ότι τα κράτη θανατώνουν καθημερινά ανθρώπους, όχι μόνο σε άδικους πολέμους, όχι μόνο σε αποστολές εκτέλεσης από ειδικές δυνάμεις και πράκτορες, αλλά και σε συνθήκες ειρήνης, ακόμη και στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

Σημασία έχει ποιος θανατώνει ποιον. Ναι, είναι εντελώς διαφορετική η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από μέλος των ταγμάτων εφόδου, από την εκτέλεση δύο μελών των ταγμάτων εφόδου από άγνωστους μέχρι στιγμής εκτελεστές. Ο λαός μας δείχνει ένα αλάνθαστο αισθητήριο σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ξεχωρίζει το ανήθικο από το ηθικό. Γι’ αυτό και εξακολουθεί να τιμά με εκδηλώσεις τον αντιφασίστα Φύσσα, ενώ απαξίωσε ν’ ασχοληθεί με τους νεκρούς νεοναζί, παρά τους τόνους ηθικολογίας που του σερβίρισαν ραδιοκάναλα και εφημερίδες, παρά τις εμετικές τοποθετήσεις σύμπαντος του αστικού και μικροαστικού πολιτικού κόσμου. Όπως συνέβη και στην περίπτωση της 11ης Σεπτέμβρη, ο λαός δεν υπάκουσε σ’ αυτούς που παριστάνουν τους πνευματικούς και πολιτικούς ταγούς του.

Π. Γ.