Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ, έκανα μερικές σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας, μερικές στιγμές μάλιστα ένοιωσα μια βαθιά θλίψη για τις στενοχώριες, τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας. Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο, έρχεται την τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο: ''ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…".

Δεν λέω, μπορεί και να ‘ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας «δεν μετανιώνω», αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ των υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα από τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στην παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας ‘80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες, δεξιούς αριστερούς, στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι, χωρίς μνήμη, λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου. Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:

Η ζωή είναι μεγάλη

κι αν την κάνεις καρναβάλι

Θα ‘ρθει η ώρα να χτυπήσεις

το ξερό σου (τ’ αδειανό σου;) το κεφάλι.

Γιάννης Αγγελάκας