Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Πολλοί που διάβασαν τον «Καπετάν Μιχάλη» θαρρούν πως τέτοια παιδιά -τέτοια αντράκια, όπως λέμε στην Κρήτη- ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε άντρες τόσο χειροδύναμοι, τόσο ψυχοδύναμοι, που να αγαπούν με τόσοι λαχτάρα τη ζωή και να αντικρίζουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο. Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνερπαθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζει όταν ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, γιατί τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ότι και αν κάμεις, ότι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.
Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η αξία του ανθρώπου·να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του και εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε θα γίνει το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να μαντέψει: Το αδύνατο γίνεται δυνατό.
Νίκος Καζαντζάκης

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΜΕΓΑΣ!
Αναζητείται πίστη

theogrocer είπε...

Η πίστη απέθανε. Ζήτω η δυσπιστία, συχνά και η απιστία.