Θα φτιάχνω σαν έχω καιρό δεκαπεντασυλλάβους

για να γελάς, να οργίζεσαι, να σκέφτεσαι αναγνώστα!

Άλλοτε θα τους κοπανώ κι άλλοτε θα θωπεύω

φορείς, δημάρχους, πράματα, Αλέξη, Γιώργο, Κώστα.

Σ’ ετούτη την απόπειρα μόνη αρχή το μέτρο

οι δεκαπέντε συλλαβές που ρυθμικά θα ρέουν.

Τη μια η ρίμα μας πλεχτή, ζευγαρωτή την άλλη

κι άλλες φορές –όπως εδώ- ρίμα δεν θα υπάρχει.

Με σεβασμό σε δυο τινά: το χιούμορ και τον λόγο

κι έξω απ’ αυτά δεν δίνουμε δεκάρα για τα άλλα.

Λέω την επικαιρότητα να κάνουμε ένα μπόγο

να τη γκρεμοτσακίζουμε κάθε φορά απ’ τη σκάλα…

Τι λες κι εσύ; Δε συμφωνείς το χείλι μας λιγάκι

να σκάσει ένα χαμόγελο κάτω απ’ το μουστάκι;

Όσο για σε αναγνώστρια –ως άνευ τριχοφυΐας-

αρκεί ένα χαμόγελο ως δείγμα… ευφυΐας.

Έξι στροφές: η κάθε μια και άλλη ρίμα έχει

το πείραμα ξεκίνησε και μια χαρά κυλάει.

Προσέξετε μόνο αυτόν που τώρα σας μιλάει

γιατί ‘ναι ο χειρότερος! Τίποτε δεν κατέχει.

Σαρκάζει και σαρκάζεται, γελάει και γελιέται

τη μια για τον πρωθυπουργό, την άλλη με τον πάπα

και σατιρίζει ό,τι δει, έργα μα κι αεργία

από τους πολυπράγμονες ως και τον κάθε μάπα!...