Καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του
βίου μου είναι:
Αδιαφορώ για την δόξα. Με
φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι όχι εγώ.
Πιστεύω στο τραγούδι που μας
αποκαλύπτει κι όχι σ' αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως
αποκτηθείσας συνήθειές μας.
Επιθυμώ να έχω πολλά χρήματα
για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» -που λένε- κάθε εργασία που δεν με
σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.
Περιφρονώ αυτούς που δεν
στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους»
πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και
ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού
μου.
Αυτό το ρεσιτάλ είναι
αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη «υψηλού πάθους». Γι'
αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.
Μάνος Χατζιδάκις
Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980
3 σχόλια:
Η (ομολογουμένως ζηλευτή) αξιοπρέπεια που χαρακτήριζε τη ζωή του Μάνου αφορά στην εντελώς ΑΤΟΜΙΚΗ του διαδρομή. Μια διαδρομή απογυμνωμένη από οποιοδήποτε στίγμα αλτρουιστικής συνείδησης και στρατευμένης συνεισφοράς στο καταπιεσμένο κοινωνικό σύνολο.
Σα να λέμε «κάλλιο πλούσιος, υγιής και αξιοπρεπής, παρά φτωχός, ανήμπορος και αξιοπρεπής»
Χαίρω πολύ.
Με ένα σκασμό λεφτά στην καβάτζα, όχι μόνο διαλέγεις την "εργασία που σε σέβεται", αλλά τα μοιράζεσαι για να μπορούν κι άλλοι να διαλέγουν.
«Όταν έχυσαν Εύη και κάθεσαι σ' ένα παχύ και μαλακό μαξιλάρι -εύκολα· έστω και χωρίς βρώμικες υπόγειες διαδρομές-, δύσκολα συναισθάνεσαι τον πόνο στον κώλο αυτού που κάθεται στ' αγκάθια.»
Αγκάθια Χρήστη
Αν και το κείμενο είναι απομονωμένο απο το γενικό του σύνολο και δεν αντικατοπτρίζει το συνολικό πνεύμα του κειμένου (φοβερή σύνταξη!) θα ήθελα να σημειώσω πως συνφωνώ με τον συνάδελφο καλλιτέγνη Μάνο.
Κι εγώ επίσης δεν επιθυμώ την Δόξα (δράμας).
Επίσης θέλω να εχω πολλά χρήματα για να στέλνω στο διάολο - τρόπος ειπείν - τον κάθε άσχετο ταβερνιάρη που μου παραγγέλνει ξεφτιλισμένα έργα για την κωλοταβέρνα του. Βέβαια αν οι ξεφτιλισμένες κυβερνήσεις ασκούσαν άλλη πολιτική, θα μπορούσα να στείλω στο διάολο τους κωλοταβερνιάρηδες και δίχως να έχω πολλά χρήματα. Απο την άλλη για να αποκτήσω τα πολλά χρήματα θα έφτιαχνα εφχ Αρίστος ξεφτιλισμένα έργα αν οι κωλοταβερνιάρηδες με πλήρωναν αδρά. (και μετά θα τους έστελνα στο διάολο, ρε γατούλα με τη ροζ μυτούλα)
Κι εγώ επίσης περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, Αν πληρωθώ αδρά μπορώ να ζωγραφίσω οποιαδήποτε μαλακία και μετά θα την αναθεωρήσω.
Επίσης τις εκθέσεις που έχω κάνει κατά καιρούς τις αφιερώνω στους φίλους μου (αρκεί να αγοράσουν και τίποτα γιατί , προς το παρόν, δεν έχω τόσα χρήματα ωστε να τους στείλω κι αυτούς στο διάολο)
Τέλος, πρέπει να αναλογιστούμε τον άνθρωπο και τις αντιθέσεις του. Διότι δίχως αντιθέσεις δεν υπάρχει διαλεκτική και δίχως διαλεκτική δεν υπάρχει μαρξισμός, και δίχως μαρξισμό δεν υπάρχει ΚΚΕ ούτε Σύριζα. Και δίχως Σύριζα δεν υπάρχει Σακελλαρίδης.
Ανοίχτηκα με βαρκάκι σε βαθιά πελάγη διανόησης και , δυστυχώς, μες σ΄αυτή τη βάρκα είμαι μοναχός.
Εξ "ωχ" ως δηκτικά και σάρκα στη κατά σχολή "Ass Ass".
Αιδώ ΗΠΑ, άρχει έ; Να σε ρωτάς μεγάλος!
Θα έκανα το συνήγορο του Δία Βόλου, αλλά δένε. Χύνω ή Μάνο μυζώ.
Δημοσίευση σχολίου