«Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία. Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία».
Ο Ρούσσος Βρανάς –μια από τις ελάχιστες ελεύθερες φωνές στον αστικό τύπο- στα «Νέα».

«Όχι. Δεν θ’ αφήσουμε τους θραύστες των βιτρινών να θρυμματίσουν το δίκιο του αγώνα. Θα τους βγάλουμε τις κουκούλες για να δουν όλοι τα βρώμικα μούτρα τους. Δεν θ’ αφήσουμε τις πύρινες γλώσσες της προβοκάτσιας να κάψουν το αγνό και άδολο αγωνιστικό φρόνημα της νεολαίας. Θα τροφοδοτούμε διαρκώς με αγωνιστικό ρεύμα τις καρδιές των νέων για να μην πάψουν ποτέ να χτυπούν στο ρυθμό της καθαρής και στοχευμένης πάλης».
Πολύδωρας; Όχι. Καραμανλής; Όχι. Για να μην σας κουράζουμε, το παραπάνω εμετικό απόσπασμα είναι από άρθρο στον «Ριζοσπάστη»!...