Τόσα χρόνια έχουν τη νεολαία στην πρίζα. Στο πετσί της δοκίμασαν «μεταρρυθμίσεις», στράγγισαν όνειρα για μόρφωση τσαλαπατώντας βίαια χιλιάδες παιδιά. Στις μυλόπετρες των πανελλαδικών εξετάσεων συνθλίβονται ελπίδες κι όνειρα, θυσιάζεται η ζωτική ανάγκη της ηλικίας να γευτεί τη χαρά της ζωής και στο βωμό τους στενάζουν οι φτωχικοί οικογενειακοί προϋπολογισμοί. Στα σχολεία η νεολαία αναστενάζει. Σχεδόν ανύπαρκτες οι ευκαιρίες για δημιουργική αναζήτηση και έκφραση. Οι εξαιρέσεις, μόνο χάρη στις σκληρές προσπάθειες ελάχιστων «φωτισμένων» εκπαιδευτικών. Τιμάται ο παπαγαλισμός σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένου αυτού της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθωσπρεπισμού, του συντηρητισμού, της υποταγής κι εξοβελίζονται η κριτική σκέψη και το ανήσυχο πνεύμα. Στα δικαιολογημένα μαθητικά ξεσπάσματα, μια κοινωνία εξουθενωμένη απ’ τις συνεχείς κατραπακιές, απογοητευμένη, δεμένη στις αλυσίδες του έντονου ατομικισμού, στέκεται συχνά στην καλύτερη περίπτωση σκεπτικιστικά, αδυνατώντας να συμπαραταχθεί και ν’ αγωνιστεί στο πλευρό τους.
Τα πτυχία γίνονται παλιόχαρτα, χιλιάδες άνεργοι πτυχιούχοι, καθημερινή απαξίωση της πανεπιστημιακής μόρφωσης. Η αγορά περνά πάνω της σαν οδοστρωτήρας, η πατροπαράδοτη ευχή «μάθε παιδί μου γράμματα» πουλί που πέταξε. Ολιγόμηνες συμβάσεις, ανασφάλιστη εργασία των 400 ευρώ, φόβος μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, μεγάλα χρονικά διαστήματα στις στρατιές των ανέργων και μεγάλου βαθμού ετεροαπασχόληση. Και στο βάθος η αναγνώριση των «κολεγίων» -με ευλογίες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου- που μοιράζουν «πτυχία» επί χρήμασι, τα οποία οσονούπω θα ισοτιμηθούν με εκείνα που για την απόκτησή τους έλιωσαν πάνω στα βιβλία χιλιάδες νέοι. Μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον. Τίποτε πια απ’ όσα θεωρούνταν «εισιτήρια» δεν εξασφαλίζει μια θέση στον ήλιο. Η οικογενειακή ατμόσφαιρα φορτωμένη προβλήματα. Άνεργα παιδιά συντηρούνται από γονείς ακόμη και στην παραγωγική ηλικία, γονείς χάνουν δουλειές, φυτοζωούν κι αγωνιούν, εξευτελισμός της οικογενειακής αξιοπρέπειας σε πολιτικάντηδες, προκειμένου ένα μέλος της οικογένειας να βρει μια κουτσοθέση (κατακριτέα άλλοτε στα χρόνια της ζωντανής συλλογικότητας), ας πούμε σαν σεκιουριτάς…
Βρομιά παντού. Πολιτικοί ως το λαιμό στα περιττώματα σκανδάλων, φαγοπότι μέχρι αηδίας εις υγείαν των κορόιδων, χορός δισεκατομμυρίων με συνδαιτυμόνες πολιτικούς και λαμόγια. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος στρέφεται -καθείς με τον τρόπο του - ενάντια στη νεολαία. Άλλος ανοιχτά με κατασταλτικά μέτρα, άλλος καλυμμένα με νουθεσίες καθωσπρεπισμού (στην ουσία υποταγής), όταν είναι συνυπεύθυνος για το στήσιμο της νεολαίας στον τοίχο, ακόμη και με το να βοηθά αυτό το σάπιο σύστημα να ξελασπώνει στα ζόρια του (καλή ώρα οι δυνάμεις που φιγουράρουν σαν επίσημη αριστερά).Τεράστιες οικολογικές καταστροφές -στις οποίες η νεολαία είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη- χωρίς να ιδρώνει τ’ αυτί των κυβερνώντων. Γενικευμένη η αίσθηση που βιώνεται ιδιαίτερα έντονα από τη νεολαία, ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο σάπιο, χωρίς φως διεξόδου απ’ το τούνελ (η πίστη στις επαναστατικές ιδέες, στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από εκμετάλλευση είναι πολύ αδύναμη και συκοφαντημένη). Τόσα χρόνια δίσεκτα μάζεψαν πολλή οργή στους δρόμους, βάζοντας γυαλιά σε οσφυοκάμπτες, απαθείς, ξεχασμένους στο «παρατηρητήριο του καναπέ». Δικαιολογημένη κι ευεξήγητη η οργή, το «τυφλό» ξέσπασμα της νεολαιίστικης αντιβίας. Κάποιοι παλιάτσοι έσπευσαν να πουν πως το ξέσπασμα δεν είχε νόημα, αφού ο δολοφονημένος Αλέξης δεν ήταν παιδί λαϊκής οικογένειας. Τα νωθρά μυαλά τους αδυνατούν να συλλάβουν πως σ’ αυτές τις τρυφερές ηλικίες είναι ιδιαίτερα αυξημένο το αίσθημα δικαίου, αλληλεγγύης (που μπερδεύεται έντονα με τη φιλία), ελευθερίας. Ζεστασιά το νεολαιίστικο ξέσπασμα μες στο καταχείμωνο, σάλπισμα για αγώνες του μέλλοντος. Γι’ αυτό και όλος ο εσμός έπεσε να το φάει, βάζοντας τη βαριά σφραγίδα του πάνω στο σκληρό γεγονός της δολοφονίας ενός αμούστακου παιδιού.