Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Όλα είναι έτσι. Μεγάλα και μικρά. Οι Θεοί, οι βασιλιάδες, οι άνθρωποι. Κατεβάζουμε το σβέρκο μας μπροστά στον αφέντη.
-Τα σέβη μου κύριε!
Ο αφέντης μπορεί να ‘ναι φεουδάρχης, μεγάλος καπιταλίστας, γραμματέας γενικός του κόμματος. Μια φορά είναι αφέντης. Γύρω-γύρω πιάνονται σε χορό, ροντόλα τ’ ανθρωπάκια που έχουνε την ανάγκη του, που έχουνε το φόβο του, που τρώνε ψωμί απ’ τη θέληση του.
-Χώμα να γενώ να με πατήσετε, άρχοντα μου.
Μικροχατζηαβάτηδες όλοι μας. Ο αφέντης έχει τα νεύρα του.
-Μην του κολλάτε σήμερα.
Έχει τις καλές του.
-Θα είχατε την καλοσύνη.
Ο αφέντης δεν έχει ποτέ καλοσύνη. Έχει μια πανοπλία σιδερένια κι απέραντη που λέγεται «ο εαυτός του». Κι αν καμιά φορά τύχει και πέσει, ξαναπιάνονται όλοι μια ροντόλα γύρω από τον πεσμένο και λένε γιομάτοι χαρές.
-Καλά να πάθει ο κερατάς!
Και τούτο δω το τελευταίο είναι η μεγάλη ανθρώπινη αλήθεια.

Νίκος Τσιφόρος - "Ελληνική μυθολογία"

Δεν υπάρχουν σχόλια: