Στα εκατό χρόνια πού πέρασαν από την Εθνική Επανάσταση του 1821 καλλιεργήθηκε επίμονα ή ιδέα από τους ιστορικούς και πνευματικούς ηγέτες της ελληνικής αστικής τάξης, πως η σημερινή νεοελληνική εθνότητα βαστά τα ίσα από την αρχαία Ελλάδα κι ακόμα πως και το βυζαντινό κράτος ήταν απόλυτα ελληνικό. Οι ιδέες και αντιλήψεις αυτές δεν είναι καθόλου σωστές. Ο ιστορικός βίος της αρχαίας Ελλάδας τερματίστηκε στα 147 με την καταστροφή της Κόρινθος από τους Ρωμαίους και την τελειωτική υποδούλωση του αρχαίου ελληνικού λαού. Έπειτα, στην αρχαία εποχή δεν υπήρχε ένα ελληνικό κράτος, υπήρχαν μικρά κράτη, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, που πολλές φορές άνοιξαν αιματηρούς πολέμους ανάμεσά τους. Αυτό πού λέμε σήμερα έθνος δεν υπήρχε. Κι ακόμα και κάτι άλλο, ή ελληνική εθνότητα δεν έμεινε καθαρόαιμη μέσα στο διάβα των αιώνων. Ανακατεύθηκε με ένα σωρό άλλους λαούς στη Μεσόγειο και Ανατολή και πολλοί δούλοι, που για τον ένα ή άλλο λόγο απελευθερώθηκαν και έγιναν ελεύθεροι πολίτες Έλληνες, προέρχονταν από κυρίως ανατολικές περιοχές. Αν πάλι, από τη μακεδονική κατάχτηση και δώθε, ή ελληνική γλώσσα επικράτησε στις χώρες της ανατολικής μεσογειακής λεκάνης, αυτό δεν σημαίνει κιόλας πώς όλοι αυτοί που μιλούσαν την ελληνική ήταν και Έλληνες. Ας μην ξεχνούμε πως, άμα άρχισε να επικρατεί ο χριστιανισμός, οι οπαδοί του Ναζωραίου ούτε καν ν’ ακούσουνε ήθελαν το όνομα Έλλην.
Η φτώχεια και η κακομοιριά ήταν τα μόνα χαρακτηριστικά και η παλιά ένδοξη ιστορία και ο πνευματικός πολιτισμός ξεχασμένα.

Γιάννης Κορδάτος – «Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επανάστασης του 1821»