Γεγονός είναι ότι η αστυνομία, αντιθέτως με την κοινή γνώμη που βλέπει σ’ αυτή μια απλά διαχειριστική λειτουργία ως προς την εκτέλεση των νόμων, είναι πιθανώς ο τόπος στον οποίο φαίνεται ωμά και με μεγάλη σαφήνεια η συνάφεια και σχεδόν η θεσμική εναλλαγή μεταξύ βίας και δικαίου που χαρακτηρίζει την μορφή του υπέρτατου άρχοντα. Σύμφωνα με το αρχαίο ρωμαϊκό έθιμο, κανείς για κανένα λόγο δεν μπορούσε να παρεμβληθεί μεταξύ του ύπατου του διορισμένου από το imperium και του πλησιέστερου ραβδούχου που έφερε τον ιερό πέλεκυ (με τον οποίο εκτελούνταν οι θανατικές ποινές). Αυτή η γειτνίαση δεν είναι τυχαία. Αν ο υπέρτατος άρχων είναι πράγματι εκείνος που, διακηρύσσοντας την κατάσταση εξαίρεσης και αναστέλλοντας την ισχύ του νόμου, σηματοδοτεί το σημείο που η βία και το δίκαιο παύουν να διαφέρουν, η αστυνομία κινείται πάντοτε σε μια παρόμοια «κατάσταση εξαίρεσης». Οι λόγοι της «δημόσιας τάξης» και της «ασφάλειας» που βρίσκονται σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση κατά την οποία πρέπει να υπάρξει μια απόφαση, διαμορφώνουν μια αδιαφοροποίητη ζώνη μεταξύ βίας και δικαίου απολύτως συμμετρική με εκείνη της υπέρτατης εξουσίας…
Η αμήχανη συνάφεια μεταξύ υπέρτατης εξουσίας και λειτουργίας της αστυνομίας εκφράζεται στον χαρακτήρα της απαραβίαστης ιερότητας που -στις αρχαίες διατάξεις- συνέδεε τη φιγούρα του υπέρτατου άρχοντα με εκείνη του δήμιου. Και αυτή δεν έγινε ίσως ποτέ τόσο εμφανής όσο στο τυχαίο περιστατικό (το οποίο αναφέρει ένας χρονικογράφος) της 14ης Ιούλη 1418, όταν σ’ ένα δρόμο του Παρισιού συναντήθηκε ο δούκας της Bourgogne, που μόλις έμπαινε στη πόλη ως κατακτητής επικεφαλής των στρατευμάτων του, με τον δήμιο Coqueluche που εκείνες τις μέρες δούλευε ακούραστα για χάρη του. Ο δήμιος γεμάτος αίματα πλησίασε τον κυρίαρχο και του έπιασε το χέρι φωνάζοντας «mon beau frere!»…

Giorgio Agamben – «Η αστυνομία ως υπέρτατη εξουσία»