Και η αλήθεια είναι αυτή. Σχολειό πια δεν υπάρχει. Κινείται μονάχα ακόμη ένας ανήθικος κι αρρωστημένος οργανισμός γεμάτος από δηλητήριο και παραφροσύνη, που πολύ σύντομα θα επιδράσει θανατηφόρα σ’ όλη την κατοπινή ζωή του τόπου μας. Μια σάπια και ξεχαρβαλωμένη μηχανή, όπου από ανάγκη ρίχνουμε μέσα μια καθαρή κι αγνή ζωική παραγωγή -τα ευκολόπλαστα παιδιά μας- για να μας τα μεταβάλει ύστερ’ από λίγα χρόνια σε μούμιες κατάξερες και φασκιωμένες ή σε κινούμενα μιάσματα ανασυρμένα σαν από τάφους...
Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Αγάπησα και ονειρεύτηκα ένα περίλαμπρο Σχολειό κι αποφάσισα να θυσιάσω κάθε μου υλική ευζωία σε μια ψυχική μου ικανοποίηση. Κι είδα, όσο έζησα εκεί μέσα, τη ρίζα του κακού τόσο βαθιά του εισχωρημένη, ώστε απελπισμένος να καταλήξω πολλές φορές στην εξωφρενιτική ανακραυγή των σημερινών γραφομένων μου: Κλείστε τα Σχολειά! Γιατί ο οργανισμός αυτός, που τον εθέσπισε βέβαιε σε παλαιότερα χρόνια ένας αγνός ενθουσιασμός και μια ομαδική αγάπη, κατάντησε στην εξέλιξη του από ορισμένες αιτίες και αφορμές, μια αθλιότητα κι ένα ψέμα που πρέπει να χτυπηθεί και να εκλείψει, αν δε θέλουμε οι αμέσως ερχόμενες γενεές να πληρώσουν πολύ ακριβότερα από εμάς τις αμαρτίες των γονιών τους…
Μπείτε μέσα μια στιγμή και μυρίστε τον αέρα του. Βρώμα και δυσωδία. Και η παιδική ψυχή, η μαλακιά ακόμη, δέχεται ολημερίς και διαμορφώνεται σύμφωνα με τέτοιες θανατηφόρες επιδράσεις. Πουθενά η ωραία κ’ ελεύθερη ψυχή. Πουθενά η δονούμενη από ενέργεια κι αλήθεια ζωή. Ένα νεκρό, σχολαστικό, κατάξερο, αφιλοσόφητο γράμμα, κατακουρελιασμένο κι αυτό. έτσι για τα μάτια…
Αλλά για την ώρα ας ξυπνήσει κι ας υψωθεί μέσα μας η Επανάσταση! Είναι τόσο πολλά και τέτοια τα κακά γύρω μας, ώστε εκείνο που πρέπει προπαντός σήμερα να μας χαρακτηρίζει, είναι η άρνηση. Δάσκαλε! Εκείνο που θα ήθελα σήμερα από σένα είναι η Επανάσταση! Η ψυχική ανησυχία σου, η άρνηση σου, το γκρέμισμα!... Μη σταματήσεις λοιπόν ως εδώ! Τίναξε από πάνω σου τον παλιόν άνθρωπο και κάνε το σχολειό σου ν’ ανατριχιάσει από τη ζωντανή πνοή της Ομορφιάς, της Αλήθειας και της Αγάπης! Μη φοβηθείς την αταξία του παιδιού, την καταλαλιά των γερόντων ή τον οπισθοδρομημένο νόμο! Αν βαλθείς μ' ενθουσιασμό και με πίστη να εργαστείς για την προαγωγή και την ανάταση της Ζωής που σου εμπιστεύονται, να είσαι βέβαιος, θα σε σεβαστεί αυτή η Ζωή στο τέλος και θα κλίνει μπροστά σου!...
Αυτά λοιπόν! Κ’ εκείνο που πρέπει να τονιστεί ακόμη μια φορά, είναι προπαντός το τι πρέπει ευθύς αμέσως να πάψει να γίνεται! Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνουμε τόσο απαιτητικοί και γκρινιάρηδες ώστε η συνείδηση μας να μη μπορεί να δεχτεί μερεμετίσματα και μισοπράματα πάνω στο σαρακιασμένο αυτό παλιόσπιτο... Γκρέμισμα και ξαναφτιάσιμο! Να τι πρέπει σήμερα να εύχεται η ψυχή μας κι αν ακόμα ξέραμε πως θα μεσολαβούσε μια εποχή τρικυμίας και αναστάτωσης... Αυτό ακριβώς! Γκρέμισμα! Ας ξυπνήσει το αίμα μας το δηλητηριασμένο από τα μιάσματα μιας διεφθαρμένης εποχής, κι ας το νιώσουμε βαθιά, πως η μόνη κ’ ευγενική άποψη της τραγικής μοίρας μας είναι να χαλάμε... Είμαστε οι μαστροχαλαστάδες εμείς -έτσι μας έταξε ο Δαίμονας!- και πρέπει η αγανάχτηση διαρκώς να σουφρώνει τα μούτρα μας και να υψώνει σιδερένιες ως τον ουρανό τις γροθιές μας. Το χάσμα που θ’ ανοίξει ο σεισμός των ψυχών μας, άλλοι θα ‘ρθουν κατόπι μας να το γεμίσουν με λουλούδια...
Αυτό, αυτό!... Μια επαναστατημένη ατομική και συνολική αυτοσκόπηση κ’ ένας αμείλιχτος και οδυνηρός αυτοκαθαρμός! Σ’ όλους τους κύκλους και την έχταση της ζωής μας!... Ας το δούμε και ας το αισθανθούμε βαθιά αυτό, αν θέλουμε στη γενική ανάσταση της Ζωής που συντελείται γύρω μας, να βρεθούμε κ’ εμείς και ως άτομα και ως σύνολο, όχι βρωμερά και μικρόζωα μιάσματα που γεννούν αρρώστιες και σταματούν την εξέλιξη, αλλά γενναίες ατομικότητες, σα φωτεινά μετέωρα και σαν ορμητήριοι σταθμοί, που μόνο μέσα στις ωραίες χειρονομίες και στις θυσίες τους ενυπάρχει η μεγάλη, έντονη κι ατέλειωτη ζωή!...

Μίλτος Κουντουράς – «Κλείστε τα σχολειά»