Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Στην επιθυμία μιας αιώνιας ζωής, οι άνθρωποι θεώρησαν το θάνατο σαν κάτι περαστικό, σαν ένα λυπητερό σταθμό και σκύβοντας μπροστά στο "μυστήριό" του έφθασαν να τον ευλαβούνται. Ακόμα πριν να μάθουν να κατεργάζονται την πέτρα, το μάρμαρο και το σίδερο για να προφυλάγουν τους ζωντανούς, ήξεραν να δουλεύουν τα υλικά αυτά για να τιμούν τους πεθαμένους. Οι εκκλησίες και τα καμπαναριά κάτω από τους θόλους και τις αψίδες τους και μέσα στα αναλόγιά τους, έκλειναν πλούσιους τάφους, ενώ δίπλα τους γκρεμίζονταν φτωχές καλύβες που άθλια υπεράσπιζαν τους φτωχούς. Η ευλάβεια των νεκρών από τα πρώτα χρόνια, έχει φέρει εμπόδια στην πρόοδο των ανθρώπων. Είναι η "προπατορική αμαρτία" το νεκρό βάρος, η μπάλα που σέρνει η ανθρωπότητα.
Οι πρόγονοί μας… τα περασμένα… οι νεκροί… Οι λαοί χάθηκαν απ' αυτόν τον τριπλό σεβασμό. Η Κίνα βρίσκεται ακόμα στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν πριν από χιλιάδες χρόνια, γιατί κράτησε για τους νεκρούς την πρώτη θέση στην οικογενειακή εστία. Στον αιώνα του ηλεκτρισμού ο άνθρωπος πιστεύει ακόμα στον Παράδεισο, στους θεούς της εκδίκησης και της συγγνώμης, για να σεβαστεί τις ιδέες των προγόνων του.
Όλες μας οι γιορτές και οι δοξολογίες, είναι επέτειοι θανάτων και σφαγών. Οι νεκροί φράζουν τις πολιτείες, τους δρόμους, τις πλατείες. Τους συναντά κανείς μαρμαρένιους, πέτρινους και χάλκινους. Το όνομα του δρόμου δεν δείχνει την κατάστασή τους, το σχήμα, τη στάση, τη θέση τους. Μας θυμίζει τον άγιο Ελευθέριο ή τον ιππότη της Barre, ανθρώπους που στο κάτω-κάτω η μόνη τους ιδιότητα ήταν να πεθάνουν.
Γυναίκες που μπορούν να σας πουν τη χρονολογία των βασιλιάδων της Γαλλίας χωρίς κανένα λάθος στην ημερομηνία, δεν ξέρουν πώς να περιποιηθούν το παιδί που βγάζει την πρώτη κραυγή της ζωής. Ενώ αφήνουν την κοπέλα πλάι σ' εκείνον που ψυχομαχά, φροντίζουν με τη μεγαλύτερη προσοχή να την αλαργάρουν από εκείνη που θα ανοίξει την κοιλιά της στη ζωή. Οι άνθρωποι που δεν σέβονται καθόλου το ζωντανό τους οργανισμό, που τον εξασθενούν, τον δηλητηριάζουν, τον βάζουν σε κίνδυνο, ξαφνικά παίρνουν έναν κωμικό σεβασμό για το λείψανό τους.
Η ευλάβεια στους νεκρούς είναι μια από τις πιο χοντρές πλάνες των ζωντανών. Είναι ακατανόητο το ποσό της ύλης που ξοδεύει η ανθρωπότητα για να διατηρεί αυτή την ευλάβεια. Αν όλη αυτή τη δύναμη τη χρησιμοποιούσαν για να περιποιούνται τα παιδιά, χιλιάδες απ' αυτά θα σώζονταν από τις ασθένειες και το θάνατο. Αν ο κουτός σεβασμός στους νεκρούς χανόταν για να παραχωρήσει τη θέση του στο σεβασμό προς τους ζωντανούς, η ανθρώπινη ευτυχία και υγεία θα επουλώνονταν σε αφάνταστο βαθμό.
Οι άνθρωποι δέχονται την υποκρισία των νεκροφάγων, από το παπά που δίνει τον αγιασμό μέχρι τον έμπορο του αιώνιου οικοπέδου, από τον πωλητή των στεφάνων μέχρι το γλύπτη των νεκρικών αγγέλων. Μέσα σε γελοία κασόνια που τα οδηγούν και τα συνοδεύουν λογής-λογής χοντροειδή νευρόσπαστα, σηκώνουν τα ανθρώπινα απομεινάρια και τα κατατάσσουν ανάλογα με την οικονομική θέση του καθένα, ενώ θα ήταν αρκετή μια καλή υπηρεσία μεταφοράς, άμαξες ερμητικά κλεισμένες κι ένας καλός φούρνος, καμωμένος σύμφωνα με τις τελευταίες ανακαλύψεις τις επιστήμης. Επειδή οι άνθρωποι είναι αμαθείς, γι' αυτό περιστοιχίζουν με δογματικούς πιθηκισμούς ένα φαινόμενο τόσο απλό όπως είναι ο θάνατος.
Αν, όμως, πάρουμε το ζήτημα από τη γενική του άποψη, θάνατος δεν υπάρχει. Μόνο η ζωή υπάρχει. Ύστερα από εκείνο που λέμε θάνατο, τα φαινόμενα της μεταμόρφωσης εξακολουθούν. Το οξυγόνο, το υδρογόνο, τα αέρια, τα μέταλλα, φεύγουν σε διάφορες μορφές, σμίγουν σε νέους συνδυασμούς και συντελούν στο σχηματισμό νέων ζωντανών οργανισμών. Θάνατος δεν υπάρχει, παρά μόνο κυκλοφορία των σωμάτων, αλλαγή στην όψη της ύλης και της ενέργειας, ακατάπαυστη εξακολούθηση σε χρόνο και διάστημα της παγκόσμιας ζωής και δράσης.
Το να περιποιείται κανείς ένα κουφάρι, να ντύνεται στα μαύρα, να φορεί κρέπια, δεν φανερώνει την ειλικρίνεια του καημού του. Αυτός που ακολουθεί με σεβασμό μια νεκροφόρα, λύσσαξε χθες για να λιμοκτονήσει τον μακαρίτη κι εκείνος εκεί μαλλιοτραβιέται πίσω από το πτώμα κάποιου που δεν έκανε τίποτα για να τον βοηθήσει, ενώ ίσως ήταν ακόμα καιρός για να του σώσει τη ζωή. Κάθε μέρα η κεφαλαιοκρατική κοινωνία σπέρνει το θάνατο με τη κακή της οργάνωση, την αθλιότητα που δημιουργεί, την έλλειψη της υγιεινής, τις στερήσεις και την αμάθεια από τις οποίες υποφέρουν τα άτομα. Υποστηρίζοντας λοιπόν μια τέτοια κοινωνία οι άνθρωποι, είναι οι ίδιοι οι αίτιοι της κακομοιριάς τους κι αντί ν’ αναστενάζουν μπροστά στο πεπρωμένο, θα έκαναν καλύτερα να εργαστούν να καλυτερεύσουν τους όρους της ύπαρξης τους, για να δώσουν στην ανθρώπινη ζωή το ανώτατο όριο της ανάπτυξης και της έντασης.
Η ευλάβεια στους νεκρούς, επειδή βασίζεται πάνω στην αμάθεια, την ανοησία, την ευπιστία, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί παρά μόνο με την υποκρισία και το φόβο μήπως πειράξουμε τις προλήψεις του γείτονα. Οι ελεύθεροι άνθρωποι πρέπει να απελευθερωθούν από την κακή αυτή ιδέα, ν’ αφήσουν κατά μέρος αυτές τις παιδιάστικες θρησκοληψίες και να αντιτάξουν την αντίληψη της ωφέλιμης προσπάθειας και της αρμονικής ζωής.

Albert Libertad - "Η ευλάβεια του ψοφιμιού"

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό κείμενο.
Μου έφερε στο νου και το τραγούδι του Μούτση
"πως να πεθάνουμε το μάθαμε καλά
στων σχολειών τις αυλές
μα πως να ζούμε, ούτε κουβέντα..."

Οι ιδέες αυτες βέβαια, προυποθέτουν είτε αθεϊα είτε αλλαγές στα δόγματα των θρησκειών. Στο Θιβετ αφήνουν τους νεκρούς και τους τρώνε τα όρνια. Γιατί; Γιατί ούτε να σκάψουνε μπορούνε στα βράχια των βουνών, ούτε και ξύλα έχουν για να τους κάψουν.Έτσι έφτιαξαν μια θρησκεία που δεν δίνει τόση σημασία στο κουφάρι. Σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγύπτιους απο τους οποίους κληρονομήσαμε όλα τα περί κουφαριού και οι χριστιανοί και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι.
Άρα, απο τις θρησκείες δεν περιμένουμε πολλά. Οι θρησκείες θα μεταλλαχτούν όταν αλλάξουν οι κοινωνίες, αλλά αυτά τα δύο είναι σε μια έντονα διαλεκτική σχέση που καταντά ο ντέτζερης και το καπάκι.
Η αθεϊα πάλι είναι δύσκολο να επικρατήσει.Αμορφωσιά και κοινωνικές συνθήκες άθλιες. Το βούτηρο στο ψωμί θρηκείας - εξουσίας (το οποίο βούτηρο παράγουν οι ίδιοι). Το μόνο που μένει σε έναν εξαθλιωμένο και απελπισμένο σε τούτη τη ζωή είναι να ελπίζει στη μεταθανάτια.Κατά βάθος βέβαια, δεν είναι και τόσο σίγουροι πως υπάρχει γιατί αν ήταν, θα αυτοκτονούσαν μαζικά πολλοί εξαθλιωμένοι λαοί.
Σκέφτομαι τώρα εκείνον τον ευαγγελιστή (δεν θυμάμαι ποιός απ΄όλους ήταν) που έβαλε στο στόμα του Χριστού τα λόγια:
"δείτε τα πουλιά. Δε νοιάζονται για το αύριο, γιατί θεός φροντίζει γι΄αυτά"
και σκέφτομαι: πλάκα μας κάνει ο ευαγγελιστής; θέλει να οδηγήσει τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές σε διάλυση;
Μακάρι να σκεφτόμασταν έτσι. Μπορεί να μην έιχαμε ίντερνετ να τα λέμε εμείς τώρα, και διάφορα άλλα τεχνολογικά επιτέυγματα, αλλά θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι.

Πάνος Παπαδόπουλος είπε...

Σωστός ο σόλο Μάντζαρος. Να καταχέσω και σχετική παρά βολή: Πέθανε ο Γιωρίκας και μετά από μήνες επικοινωνεί με το φίλο του τον Κωστίκα (το πώς θα μας το πει ο Χαρδαβδέλας):

-Τι γίνεσαι ρε Γιωρίκα; Πώς περνάς;
-Καλά, ρε συ, μετρημένα. Το πρωί τρώω λίγο, ρίχνω μετά ένα γρήγορο, μετά τρώω πάλι λίγο, ρίχνω ακόμη ένα γρήγορο, μετά τρώω πάλι, ρίχνω ακόμη κανένα γρήγορο, απολαμβάνω τη φύση, και έτσι πάει μέχρι να κοιμηθώ.
-Μπράβο, ρε Γιωρίκα, δεν περίμενα ότι στον παράδεισο είναι τόσο ωραία!
-Ποιόν παράδεισο, βρε μαλάκα, κουνέλι στην Αυστραλία είμαι…

Ως ανέκδοτο χαζότατο, αλλά ως ουσία σοφότατο: Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε εδώ και τώρα. Στη μεταθανάτιο, ποιος ζει ποιος πεθαίνει…

theogrocer είπε...

Παρά λήψατε το τρίτο και μακρύτερο (ως προς τη σημασία) Πάνω: κι ό,τι αρπάξει ο Κολ οσμάς. Πολύ καλώ το ανέκδοτό σας, πάντως.
Σ' όλο Μάντζαρε, το σχόλιό σας είναι σχολείο! Απαντά σε πολλά αλλά και ανοίγει mega άλλη συζεί τις ει. Πολλά και σπουδαία για τις κληρονομιές που Άννα φέρετε, έχει γράψει ο Νίκος Chief όρος στην "Ελληνική Μυθολογία" του (νομίζω κάτι είχα γράψει σε παλιότερη Άννα άρτυση αλλά βάρη εμέ να ψάχνω τώρα. Έχωνα έτι μαστό και για την έκκληση ια΄).

chrismos είπε...

Mat! ohh theo, Molto buon testo
(μτφρ. Πολύ καλό το κείμενο)
di Albert(ανγρμ.) Libertad!!!
Τελικά, οι υπηρεσίες που έχει προσφέρει ο Χριστιανισμός και κάθε αχρηστηΑΝΟΙΑεσμός στην άρχουσα τάξη είναι τέλειες! Η τέλεια υπηρεσία (Ή τελεία ή πήρε CIA!).
Ακόμα κι Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. (Ανάξια Πίστης Θρησκεία) δεν παραδέχεται τα θεία ψέματα, κάτι που φαίνεται στην επιγραφή:
"ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ", δηλ.
"ΜΟΥΣΙΑ ΧΑΡΙΖΕΙΣ ΘΕΕ"

Καίτη, ο ποιμαντικός και βΡομαντικός λόγος με εμπνέει, δεν μπορώ να φάω ένα σωρό μάντζα, ρε...
So...Romanza, ρε! δηλ.
Ναοί στερώ Μαντική!
Άλεξ ο γκέι; Δηλ. εντάξει;;;

theogrocer είπε...

Feel εμού, διακρίνω έναντι three σκεφτικό και αντιπωλητικό μένος. Κατ' άλλα βαίνω ότι μια ισχυρή Άντα να κλάσει, μπορεί να σε τυφλώσει. Και δεν μιλώ για την Άντα να κλάσει του ΓΑΠ, μια Άντα που είναι πάνω από τα -άντα και πάει για τα -ήντα. Ίντα θες ίντα γυρεύεις ώμος...
Le ΓΕΩ τι θες. Εγώ ως χρήστη Ιανός ορθόδοξος και καθολικώς διαμαρτυρόμενος, θα τηρήσω το εύθυμο και αύριο θα βάψω κατά κόκκινα τα αβγά μου. Σαν το βιβλιαράκι του (Μίκη) Μάο...