Κι αυτό εσείς το λέτε ζωή; Να κουβαλάει ο καθένας μας από ένα πτώμα και μέσα σε ένα τρένο που δεν ξέρεις ούτε από πού έρχεται ή πού πηγαίνει, να απομακρύνεσαι από έναν άγνωστο τόπο; Είμαστε ικανοποιημένοι που απλώς μένουμε ζωντανοί; Πόσο λίγο προσέχουμε όμως τις νεράιδες που χορεύουν ελεύθερα μπροστά στα μάτια μας και παριστάνουμε ότι δεν τις έχουμε δει καν. Πόσο συχνά προσπερνάμε σημαντικά πράγματα και δεν νοιαζόμαστε γι’ αυτά, πόσο συχνά κοιτάζουμε τις χρυσές πούλιες του ήλιου και, παρ’ όλα αυτά, πιστεύουμε ότι αυτές οι πούλιες δεν υπάρχουν. Πόσο αδιάφορα στεκόμαστε απέναντι στη ζωή! Δεν είμαστε εξοπλισμένοι να ξεχωρίζουμε τα πράγματα, δεν έχουμε μάθει να επιλέγουμε. Όχι, δεν επιλέγουμε, μας επιλέγουν.

Sadegh Hedayat (صادق هدایت) – «Η τυφλή κουκουβάγια»