Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Χτίζοντας δεν έχεις ιδέα τι χτίζεις. Κι όταν κάποιος σου λέει ν’ αναλάβεις ευθύνη για το χτίσιμο, τον αποκαλείς "προδότη του λαού".
Συνεχίζω να ενδιαφέρομαι για σένα και τη μοίρα σου. Μα επειδή εσύ δεν είσαι σε θέση να εκτιμάς κάποιον που είναι κοντά σου, είμαι αναγκασμένος να κρατήσω απόσταση μεταξύ μας.
Μόνο για τη ζωή είμαι ακόμη πρόθυμος να κάνω θυσίες και όχι πια για σένα, Ανθρωπάκο. Μόλις πριν λίγο καιρό ένιωσα το τρομερό λάθος που καλλιεργούσα για είκοσι πέντε χρόνια. Αφιέρωσα τον εαυτό μου σε σένα και στη ζωή σου, επειδή πίστεψα ότι εσύ είσαι η ζωή, η αλήθεια, το μέλλον και η ελπίδα. Όπως και ‘γω, πολλοί άλλοι ειλικρινείς και αληθινοί άνθρωποι έλπιζαν ν’ ανακαλύψουν τη ζωή μέσα σου. Όλοι τους αφανίστηκαν. Μόλις κατάλαβα κάτι τέτοιο, πήρα την απόφαση να μην αφήσω τον εαυτό μου ν’ αφανιστεί κάτω απ' τη στενοκεφαλιά και τη μικροπρέπειά σου. Γιατί έχω σπουδαία πράγματα να κάνω.

Δε σε συγχέω πια με τη ζωή που ένιωθα μέσα μου και που έψαχνα ν’ ανακαλύψω σε σένα.
Wilhelm Reich – «Άκου Ανθρωπάκο»

2 σχόλια:

chrismos είπε...

Ο Βίλχελμ Πλούσιος μου ρίχνει μια "πλούσια βροχή". Την εκλαμβάνω σαν τοξική βροχή και για να μη λερώσω το ταξικό μου κουστούμι, ανοίγω μια ομπρέλλα που τελικά αποδεικνύεται πολύ επικίνδυνη. Διότι ΚΑΙ βγάζει τα μάτια των υπολοίπων (που αποφάσισαν να "βραχούν"), αλλά ΚΑΙ διότι όταν φυσήξει ΔυΝαΤός αέρας "θα με πάρει και θα με σηκώσει". Ειδικά εμένα που είμαι ανθρωπάκος...

theogrocer είπε...

"Ανθρωπάκι μου μικρό
ό,τι δεν πάρεις μοναχός
κανείς δεν θα 'ρθει να στο δώσει"
τραγουδούσαν οι αδερφές Κάτσει μη ΧΑΑ, κόντρα στον πρόστυχα ένοχο "Ανθρωπάκο" της Τσανάκ' Λυδού.
Πάλι ω κόσμος και πάλι ω κυνωνία...