(για τις δέουσες συγκρίσεις της δικτατορίας και της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ»)
«Γιατί έχεις τόσα πολλά βιβλία; Τι χρησιμεύει αυτό το μεγάλο μολύβι; Γιατί δεν έχει το δωμάτιο λάμπα κρεμασμένη στη μέση και έχεις μόνο αμπαζούρ;».
«Βεβαίως και την έχουνε (τη δύναμη). Τι νομίζεις πως είναι τα στρατοδικεία; Δικαστήρια σκοπιμότητας είναι. Κάνουνε ό,τι τους λέμε, είναι το γραφείο δημοσίων σχέσεων της Ασφάλειας. Πώς να στο πω, είναι δικιά μας υπηρεσία».
Κοινός στόχος όλων των σχολών και των βασανιστών ήτανε τα νέα παιδιά, που ανήκαν στη μεγάλη ανώνυμη μάζα.
Είναι αυτοί κι εμείς. Εμείς, ποιοι εμείς; Δεν ξέρεις. Ξέρεις ένα πράγμα, σίγουρο, καθαρό. Όχι, μ’ αυτούς δεν υπάρχει γέφυρα. Ανήκουμε σ’ άλλο πολιτισμό.

Περικλής Κοροβέσης – «Ανθρωποφύλακες»