Δεν είμαι σαν τους άλλουςοι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
Μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
Η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
Εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
Δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
Στην κόλαση
του εαυτού μου.
Charles Bukowski – «Εκτοπισμένος»
7 σχόλια:
Τα ίδια θα έγραφε και χωρίς ένα κασόνι μπύρες για πρωινό...
Είναι φανερό πως ο άνθρωπος είχε μπουκώσκει από την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, κάτι σαν το σημερινό "fun ζειν εποικείν Τήνος" ή "σκύβε ρε περί κώλο· jamais ντε!" ή "βρε Δέγα miss-βρε Δέγα μη Ιεσσαί Α' Δελφέ" κλπ.
Χαίρε Κλέψαρ! Οι μεροκάματοι σε ΔαΝειοΔοΤουΝ!
Κλείστε τα βιβλία και πάμε για σκι!
Book off. Ski.
Αφού πέρασε μερικά χρόνια ώς υπάλληλος σε ταχυδρομείο πήρε την απόφαση να πίνει μπύρες μπας και ξεμπουκώσει .Συμπέρασμα είμαι σε καλό δρόμο.
Όπως τραγούδησε και η Γουίτνεϊ Χύστον μαζί με την Ντόλυ Πάρτον "Ice fool of tears" (πάγος τρελός από δάκρυα). Με λίγα λόγια, άλλο το τζακ ποτ, άλλο το τζανκ ποτ, άλλο το ποτ πουρί κι άλλο το ποτ μπουρί.
Η σάλα με υγεία κι εμείς με χαρτί υγείας...
Δεν είμαι σαν τους άλλους
αλλά ψάχνω κάποιον σαν εμένα!
Είστε ιδιοφυής... solo mangiare!
Λοιπόν, να πω πως δεν κολακεύομαι με θετικά σχόλια θα είναι ψέμα.
Φυσικά και κολακεύομαι όπως και όλοι μας πιστεύω.
Απο την άλλη είνα αλήθεια πως νοιώθω τρομερά άβολα.
Όχι μάλλον απο μετριοφροσύνη αλλά ίσως απο ανασφάλεια ή πίστης στον ευατό μου.
Ίσως πάλι επειδή πολλοί που θαύμαζα στο παρελθόν αποδείχτηκαν πολύ λίγοι στην πορεία των χρόνων και φοβάμαι να πάθω τα ίδια.
κλπ κλπ.
Ίσως και όλα αυτά μαζί.
Το σχόλιο που άφησα παραπάνω ήταν αυθόρμητο. Μόλις διάβασα το κείμενο του αγαπητού συν-πότη, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό.
Νομίζω είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και βιωμάτων περισσότερο παρά εφυίας.
Φυσικά - και όχι λόγω εξυπνάδας νομίζω - πολλοί άνθρωποι απεχθάνονται αυτό το μαζικό και την κοπαδιαστή πορεία των περισότερων.
Απο την άλλη η μοναξιά αρχίζει να γίνεται δύσκολη μεγαλώνοντας. Δεν είναι έλλειψη φίλων, γνωστών κλπ. Αυτά πιθανόν να ενοχλούν έναν 20ρη.
Είναι το να βρίσκεσαι με τόσο κόσμο που σε αυτή την ηλικία όλοι λίγο πολύ έχουν κάνει τα κουμάντα τους (και καλώς μάλλον) και μιλούν με την ίδια φρασεολογία που είχαν ως φοιτητές (κακώς μάλλον) εκ του ασφαλούς πλέον.
Και συ να ... είσαι αλλού.
Και να σου δίνουν και συμβουλές!!!
Άνθρωποι που τους ξέρεις απο τα 18σου (ή απο το σχολείο) και που μεγαλώσατε μαζί!!!
Δε νομίζω λοιπόν πως το σχόλιο που άφησα οφείλεται στην (όποια) ιδιοφυία μου, αλλά μάλλον σε μια πικρία μου ανακατεμένη με μια ανικανότητα να δω κάπως αλλοιώς τα πράγματα.
Solo, η αφοπλιστική ειλικρίνειά σας, πηγαίνει τα πράγματα στο ίδιο τέρμα μα από άλλο δρόμο! Εμμένω στην ιδιοφυία σας (γούστο μου δεν είναι ρε φίλε; Μπααααα!).
Όσο για όλα αυτά που γράφετε, είναι άκρως εύστοχα κι ανθρώπινα και ανοίγουν μια μεγάλη, βαθιά συζήτηση.
Ίσως κάποτε την κάνουμε σ' ένα τραπέζι με ρακές (ποιος ξέρει;), ίσως πάλι να την κάνουν συχνά τα μυαλά μας κι εμείς να μην έχουμε χαμπάρι!...
Την ευχή μου.
Δημοσίευση σχολίου