Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο.
Είχε κάτι το ιδιαίτερο η Γώγου στους στίχους της.
Δεν μπορώ να πω πως είμαι απο τους φανατικούς της. Κάπου με κουράζει και η συνεχής οργή της - κραυγή της.
Ετούτο εδώ όμως είναι πολύ καλό.

chrismos είπε...

Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Μας λείπει η Κατερίνα...

theogrocer είπε...

Σκοτεινές νεράιδες μιας γλυκιάς ουτοπίας που ακόμα να δικαιωθεί...

chrismos είπε...

Η κάθε ουτοπία (ου τόπος) είναι σύμφυτη με το ανέφικτο, τη μη δικαίωση. Και η κίνηση προς τους ουτοπικούς στόχους νομοτελειακά ατελέσφορη.
Αλλά υπάρχει αυτή η ΚΙΝΗΣΗ, που μεταστρέφει το "ου τόπος" σε "ΟΥ βάλτος!!!
Εξ ου και η γλύκα στην ουτοπία!
Ου τόπια, ου τοπία. Ούτω ποία;;;
Ούτω... ποίες ουτοπίες;

Ούτως ειπείν, ούτω ship in (Gaza),
Ού τόσοι πίν', ού τόση πείν
ουτοπιστή, ούτω piss tea
στο ούτι πιστοί, ούτω πιστοί,
ου τόποις teen, ούτ' "ω πιστοί".
Ούτε Πίες, ούτε πύον!
Ούτω ποιών ουτοπιών...

(So...ρίγη αθώου τοπικό παραλή ρήμα,
σόρι για το ού τοπικό παραλήρημα)

theogrocer είπε...

Υπάρχουν και "ουτοπίες" που βρήκαν τόπο και δικαιώθηκαν εν μέρει ή εν όλω. Όμως, ναι, πάντα αυτό που μετράει είναι η κίνηση, το ταξίδι.
Ούτω πιες...