Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Η κριτική της κερδοσκοπίας πρέπει να είναι κριτική της κεφαλαιοκρατικής μορφής της κοινωνικής αναπαραγωγής. Χωρίς μια τέτοια κριτική του κεφαλαίου, η κριτική της κερδοσκοπίας είναι αντιδραστική. Στο παρελθόν, τέτοιες θεωρήσεις ενίσχυσαν το σύγχρονο αντισημιτισμό και την ιδέα του μίας κοινότητας αίματος και γης (Bonefeld, 1997). Το γεγονός ότι ο ναζισμός ενστερνίστηκε τη “βιομηχανία” και απέρριψε αυτό που είδε ως ένα βαμπιρικό χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, θα πρέπει να είναι αρκετό για να αναδείξει το σαθρό χαρακτήρα μιας τέτοιας κριτικής της παγκοσμιοποίησης.
Η ανάκαμψη των αντικαπιταλιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Εν τούτοις, δεν υπάρχει χώρος για αυταρέσκεια. Περισσότερο ενοχλητική είναι η σύγχρονη αδιαφορία προς την επανάσταση. Τι σημαίνει αντικαπιταλισμός στη σύγχρονη μορφή του -της αντιπαγκοσμιοποίησης- εάν δεν είναι μία πρακτική κριτική του καπιταλισμού και τι επιθυμεί να επιτύχει εάν ο αντικαπιταλισμός της αποτυγχάνει να ενστερνιστεί το επαναστατικό σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης; Αντικαπιταλιστική αδιαφορία προς την επανάσταση είναι μια εξ ορισμού αντίφαση. Τέτοιες αντιφάσεις ζητούν αποφάσεις κι αυτές δεν οδηγούν αναγκαία στην επανάσταση με την κατάλληλη σημασία της λέξης: το σχέδιο της ανθρώπινης χειραφέτησης.

Werner Bonefeld

2 σχόλια:

chrismos είπε...

Αν η στείρα αντικαπιταλιστική φρασεολογία είναι μια φτηνή πίπα, τότε πολλοί "αντικαπιταλιστές" είναι cheap μπουκωμένοι. Κι όπως λέγαν οι αρχαίοι Αν-μπορεί-γυνες:
ΚΑΙ η πίπα ολάκερη ΚΑΙ ο καναπές χορτάτος (από κώλους...)

theogrocer είπε...

Οι αναφορές σε πίπες και αρχαίους πολιτισμούς, μου έφεραν στο νου τη Βίσση και τους Γότθους (Βησιγότθους). Οι οποίοι έλεγαν "τσουτσούνι, τσουτσούνι το ασφαλιστικό του Ιούνη"...