Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Φεύγοντας από κει και ταξιδεύοντας τρεις μέρες προς την ανατολή, φτάνει κανείς στη Διομίρα, πόλη μ' εξήντα ασημένιους τρούλους, μπρούτζινα αγάλματα όλων των Θεών, δρόμους στρωμένους με κασσίτερο, ένα θέατρο από κρύσταλλο, ένα χρυσό κόκορα που τραγουδάει κάθε πρωΐ πάνω σ' ένα πύργο. Όλες αυτές τις ομορφιές ο ταξιδιώτης ήδη τις ξέρει, γιατί τις έχει δει και σ' άλλες πόλεις. Όμως το ξεχωριστό σ' αυτή για τον άνθρωπο που φτάνει εδώ, κάποια βραδιά του Σεπτέμβρη όταν οι μέρες αρχίζουν να μικραίνουν και τα πολύχρωμα φανάρια ανάβουν μονομιάς στις πόρτες των μαγέρικων κι από κάποια ταράτσα ακούγεται μια γυναικεία φωνή: ω!, είναι πως νιώθει ζήλια γι' αυτούς που τώρα πιστεύουν ότι κάποτε είχαν ζήσει μιά βραδιά όμοια μ' αυτή και που νομίζουν πως εκείνη τη φορά ήταν ευτυχισμένοι...
Italo Calvino - "Οι πόλεις κι η μνήμη"

1 σχόλιο:

chrismos είπε...

Άραγε οι μοντέρνες πόλεις νοσταλγούν τις "ομορφιές" της Ιεριχούς, της Βαβυλώνας, της Ατλαντίδας;
Άραγε έχουμε στο DNA μας "μνήμες" από αρχέγονες πόλεις;
Στήνω αυτί...
Χ Ούννο ους...
Who knows?