Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Άναψε στη γέφυρα το φως.
Μέσα μου μιλεί ένας παπαγάλος
γέρος στραβομύτης και μεγάλος
μα γιομάτος πείρα και σοφός.

Μέσα μου βαθιές αναπνοές.
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.
Όλες τις ρουκέτες τώρα καφ' τες
και Marconi στείλε το S.O.S.

(Νίκος Καββαδίας - "Black and white")

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με το Μαρκόνι σου΄στειλα ένα στερνό ραπόρτο
να μάθεις πως βουλιάζουμε σ΄αυτήν εδώ τη ζήση
Ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο
που όμως δεν μοιάζει με κοκό, ούτε και με χασίσι
(Αντ. Παπαϊωάννου, "Για τον Καββαδία" σε μουσική Θ. Γκαϊφύλια)

theogrocer είπε...

Πολύ καλή αναφορά, thank you so much που θα έλεγε και ο Έλληνας πρωθυπουργός...

chrismos είπε...

Από μικρός ξεκίνησα στίχους πολλούς να γράφω
γιατί το νου μου μάγευε το φως του Καββαδία
μα ποιητής δεν έγινα.
Ποιητική αδεία
σαν "Γκαφαδίας",
έκανα την γκάφα ν' αντιγράφω.

theo,
έχω την εντύπωση πως οι στίχοι στο ποστ (και ειδικά στο β΄τετράστιχο) είναι μια κωδικοποιημένη αλλά θαρραλέα εξομολόγηση του ποιητή για την ερωτική του αυτοδιάθεση.
Κάνω λάθος;

Solo,
Οι "κυματισμοί" που άφησε πίσω του ο Καββαδίας δεν υπόκεινται σε τριβές, γι αυτό και είναι αέναοι.

theogrocer είπε...

Ναι, ίσως να είναι όπως το λες, αν και δεν είμαι ο καταλληλότερος να το ερμηνεύσει. Η μοντέρνα ποίηση που ακολούθησε έχει αλλοιώσει τις νοητικές λειτουργίες μου...