Περπατώντας στο τεντωμένο σχοινί του πεπρωμένου σου
φορτωμένος με πλάνες αιώνων
φοβάσαι τα όνειρα που φοράνε κουκούλες.
Στηριγμένος σε δεκανίκια φτιαγμένα από αυταπάτες, πας
πού πας;
Τρομάζεις με το θόρυβο που κάνουν οι βιτρίνες όταν σπάζουν.
Η ζωή σου διαλύθηκε σιωπηλά κι έτσι δεν ξύπνησες ποτέ τρομαγμένος
δεν ξύπνησε ποτέ.
Οι φωτισμένες νύχτες των παιδιών προβάλλονται στο σταχτί σου κουστούμι
τα σκουπίδια σου καίγονται κι εσύ ανησυχείς
σκουπίδια τα χρόνια σου, καίγονται
στον πράσινο κάδο ανακύκλωσης που κάνουν τη στάχτη βροχή.
Η μόνη σου κατάχρηση ότι κάποτε γέλασες κάνοντας μια ραγισματιά στο πήλινο πρόσωπό σου
τοίχο-τοίχο σέρνεσαι χωμένος στη σκιά σου
κάποιος σου φωνάζει να τρέξεις στη φωτιά, στα γυαλιά, να σηκώσεις μια πέτρα
κλείνεις τ' αυτιά σου, κουφή ψυχή
ήπιες το δηλητήριο των στερεότυπων, διάλεξες λάθος οργή.
Αν περιμένεις να σβήσει το φως για να κοιμηθείς, κάνεις λάθος
οι φωτιές θα καίνε συνεχώς, θα ανάψουνε κι άλλες.
Αδειάσανε όλες οι φωλιές, στους δρόμους καίγονται ενοχές
σε λίγο, στο υπόσχομαι, δεν θα μπορεί να τις σβήσει κανένας.
Μέσα στα μάτια σου χορεύουν οι φλόγες και οι ζωές.
Μην κλαις για όσα καίγονται, κλαψούρισε αν θες μόνο για σένα.
Τι κρίμα να νιώθεις έντιμος επειδή υπηρέτησες μια ζωή πιστά το στέμμα της σιωπής...

Βασίλης Μαρουλάς - "Έρωτες και μάχες αυτοτελείς" (Καβάλα 2010)