Ο εργαζόμενος δεν είναι ούτε καν ιδιοκτήτης της εργασίας του και δεν μπορεί να ελέγξει απόλυτα το πώς θα διατεθεί. Ας μην τυφλωνόμαστε από μια ψευδή δικαιοσύνη. Ό,τι δίνεται στον εργαζόμενο ως αντάλλαγμα για το προϊόν του, δεν του δίνεται ως αμοιβή για τη δουλειά που έκανε αλλά ως βάση για μια πρόοδο σε μελλοντική εργασία. Καταναλώνουμε προτού να παράγουμε. Ο εργαζόμενος πρέπει να λέει στο τέλος της ημέρας «πλήρωσα τα χθεσινά έξοδα, αύριο θα πληρώσω τα σημερινά». Σε κάθε στιγμή της ζωής του το μέλος της κοινωνίας χρωστάει, πεθαίνει με το χρέος απλήρωτο. Πώς είναι δυνατό να αποταμιεύει;
Οι άνθρωποι μιλάνε για οικονομία –αυτή είναι η διάλεκτος του ιδιοκτήτη. Κάτω από ένα σύστημα ισότητας, κάθε οικονομία που δεν βοηθά σε κατοπινή αναπαραγωγή ή διασκέδαση είναι αδύνατη. Γιατί; Επειδή οι αποταμιεύσεις, απ’ τη στιγμή που δεν μπορούν να μετατραπούν σε κεφάλαιο, δεν έχουν σκοπό και τελική αιτία.

Pierre Josef Proudhon – «Περί ιδιοκτησίας»