Εγώ ψηφίζω ανελλιπώς. Δεν έχω χάσει ψηφοφορία. Αλλά από το 1965 και την αποστασία, αποφάσισα ότι δεν έχουμε σωτηρία, μας κοροϊδεύουν με μικροπαραλλαγές. Ίδιο είναι πάντα το αποτέλεσμα. Ψηφίζω διαρκώς λευκό. Δηλαδή όχι ακριβώς λευκό, αλλά πάνω στο λευκό γράφω ένα ποίημα. Μια λέξη ή έναν στίχο. Δύο στίχους κυρίως χρησιμοποιώ. Έναν από ψαλμό του Δαυίδ «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ εστί σωτηρία» κι έναν ελαφρά παραλλαγμένο στίχο του Καβάφη που λέει «βλάπτουν όλοι την Ελλάδα». Δεν δέχομαι κανέναν από όλους τους κερχανάδες... Και τι νόημα έχει εξάλλου τι θα ψηφίσω εγώ; Σε δυο τρία χρόνια θα πεθάνω. Ξέρεις τι ησυχία που θα νιώθω; Εγώ θα είμαι κάτω από τα ραπανάκια και βγάλτε εσείς τα κάστανα απ’ τη φωτιά…Ντίνος Χριστιανόπουλος
3 σχόλια:
Στην ποίηση η τρυφερότητα
είναι ό,τι το αύριο στην πολιτική
μύηση στην πραγματικότητα
είναι δουλειά ποιητική
Είναι ν' απορείς που αυτή η ψυχή, επί 50 χρόνια, προσμετράται ως απλή ψήφος στ' Αγά μ' υμένα πως οστά τους!...
Ζητώ συγνώμη που δεν δίνω την πρέπουσα βαρύτητα στα λεγόμενά σας, αλλά έχω κολλήσει να βλέπω ξανά και ξανά το βιντεάκι με τον Πάγκαλο να τρώει πίσω από το τείχος μιας διμοιρίας των ΜΑΤ.
Κάθε λίγο και νέο περιστατικό. Σε λίγο θα πιστέψω τις διαδόσεις των κομμουνιστών που λένε ότι δεν μπορούν ούτε να ξεμυτίσουν πλέον οι άνθρωποι!...
ΥΓ: Ζητώ συγνώμη και από τους ανθρώπους
Δημοσίευση σχολίου