"Το δάσος, αντιβουίζοντας, επανέλαβε μερικές φορές: "Δεν πρέπει ... δεν πρέπει ... δεν πρέπει ..." Και σώπασε. Κι ήταν άνοιξη. Κι οι σταγόνες του ουρανού έπεφταν στη γη. Κι όλα ήταν ήσυχα. Τόσο ήσυχα, σα να υπήρχε, παντού, μόνο καλοσύνη. Αλλά ... κάποιος στο δάσος .... πυροβόλησε! Τρεις φορές. Ποιός ; Γιατί; Ποιόν; Ίσως κάποιος κακός κυνηγός πλήγωσε τον ωραίο δρυοκολάπτη και τον πέτυχε μ' άλλα δυό φυσέκια ... Ίσως κάποιος κυνηγός έθαψε το σκύλο του, που ήταν τριών χρονών .... "Όχι, δεν είναι ήσυχα ούτε σ' αυτό το γαλάζιο ναό με τις κολόνες από ζωντανές δρεις" - σκέφτηκε ο Ιβάν Ιβάνιτς, καθώς στεκόταν με γυμνό το άσπρο του κεφάλι. Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό. Ήταν σαν ανοιξιάτικη προσευχή. Και το δάσος σιωπούσε .... " Δεν υπάρχει ανθρώπινη αγάπη, Γαβριήλ Τροεπόλσκι
"Μπροστά στο δάσος από ΜΑΤατζήδες, ο Λουκάνικος αντιγαβγίζοντας επανέλαβε μερικές φορές: "Όχι, δεν πρέπει... δεν πρέπει να συνδαγκωθούμε" (φοβότανε μη λυσσάξει ο έρμος, αν και ουδέποτε γνώρισε το φόβο...) Και το δάσος των Μπα-γου-δο σιωπούσε..." Γι αυτούς δεν υπάρχει ανθρώπινη αγάπη, Καφρoι-ill Τρωτεφόλλεςκει
Ο Λουκάνικος είναι γνήσιος διάδοχος του Κανέλλου και του Ντικ.
"Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ Που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι Γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι τον Ντικ Τον φίλο μας τον Ντικ Που γάβγιζε τις νύχτες Στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα Κι αποκοιμιόταν τα χαράματα Στα γυμνά πόδια της λευτεριάς Με τη χρυσόμυγα του αυγερινού Πά στο στυλωμένο αυτί του
Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι Μια μικρή πινακίδα «ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ» Ήταν καλός ο Ντικ"
3 σχόλια:
"Το δάσος, αντιβουίζοντας, επανέλαβε μερικές φορές: "Δεν πρέπει ... δεν πρέπει ... δεν πρέπει ..." Και σώπασε.
Κι ήταν άνοιξη.
Κι οι σταγόνες του ουρανού έπεφταν στη γη.
Κι όλα ήταν ήσυχα.
Τόσο ήσυχα, σα να υπήρχε, παντού, μόνο καλοσύνη. Αλλά ... κάποιος στο δάσος .... πυροβόλησε! Τρεις φορές. Ποιός ; Γιατί; Ποιόν;
Ίσως κάποιος κακός κυνηγός πλήγωσε τον ωραίο δρυοκολάπτη και τον πέτυχε μ' άλλα δυό φυσέκια ...
Ίσως κάποιος κυνηγός έθαψε το σκύλο του, που ήταν τριών χρονών ....
"Όχι, δεν είναι ήσυχα ούτε σ' αυτό το γαλάζιο ναό με τις κολόνες από ζωντανές δρεις" - σκέφτηκε ο Ιβάν Ιβάνιτς, καθώς στεκόταν με γυμνό το άσπρο του κεφάλι. Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό. Ήταν σαν ανοιξιάτικη προσευχή.
Και το δάσος σιωπούσε .... "
Δεν υπάρχει ανθρώπινη αγάπη, Γαβριήλ Τροεπόλσκι
"Μπροστά στο δάσος από ΜΑΤατζήδες, ο Λουκάνικος αντιγαβγίζοντας επανέλαβε μερικές φορές: "Όχι, δεν πρέπει... δεν πρέπει να συνδαγκωθούμε"
(φοβότανε μη λυσσάξει ο έρμος, αν και ουδέποτε γνώρισε το φόβο...)
Και το δάσος των Μπα-γου-δο σιωπούσε..."
Γι αυτούς δεν υπάρχει ανθρώπινη αγάπη, Καφρoι-ill Τρωτεφόλλεςκει
Ο Λουκάνικος είναι γνήσιος διάδοχος του Κανέλλου και του Ντικ.
"Να μη ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
Ναι, ναι του σκύλου μας του Ντικ
Που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
Γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
Να μην ξεχάσουμε σύντροφοι τον Ντικ
Τον φίλο μας τον Ντικ
Που γάβγιζε τις νύχτες
Στην αυλόπορτα αντίκρυ στη θάλασσα
Κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
Στα γυμνά πόδια της λευτεριάς
Με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
Πά στο στυλωμένο αυτί του
Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
Δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
Να γαβγίζει χαρούμενός σε μια διαδήλωση
Περνοδιαβαίνοντας κάτου απ’ τις σημαίες μας
Έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
Μια μικρή πινακίδα «ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ»
Ήταν καλός ο Ντικ"
(Γ. Ρίτσος)
Σπουδαίες Π, ητοι και σκατα θεσεις.
Μαιρ' συ!
Δημοσίευση σχολίου