Όλοι εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό, ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο "φτου ξελεφτεριά",
όλοι εμείς, που δραπετεύουμε απ'το φεγγίτη της οδύνης για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά,
όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων,
που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά,
όλοι εμείς, που όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες,
όλοι εμείς, που ψάξαμε στ' αζήτητα να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας,
που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων,
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης,
όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους,
που ξελογιάσαμε τις ελπίδες,
όλοι εμείς, που ερωτευτήκαμε ότι μας αφάνιζε,
όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη μας,
όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς,
όλοι εμείς, είμαστε μπάσταρδα του Θεού.
Ακόμα κι αν φοβήθηκε να μας αναγνωρίσει, ένα είναι το σίγουρο.
Μας έχει αδυναμία. Να το ξέρετε.

Αλκυόνη Παπαδάκη